Wedstrijdverslag: Een ambitieuze start

De naam van de wedstrijd verklapt het al een beetje, maar voor mij en veel andere deelnemende Isisianen waren de First Races in Nijmegen op 2 november de eerste wedstrijd van het jaar. Naast het feit dat de wedstrijd in Nijmegen traditiegetrouw de eerste studentenwedstrijd van het seizoen is, heeft de wedstrijd nog een speciaal aspect. De baan in Nijmegen is namelijk maar 333 meter lang en dat is voor een ervaren wedstrijdrijder best wel even wennen. Zo rij je bij de 500 meter een extra bocht en op de 1500 meter doe je zelfs een heel extra rondje, wat toch raar voelt…

Voordat je een wedstrijd kan rijden, moet je er natuurlijk wel komen. Er waren een aantal Isis-mensen die al in Nijmegen waren of ergens anders vandaan kwamen dan Eindhoven. Ikzelf ging met de auto naar Nijmegen vanuit Utrecht. Dat kan je op twee manieren doen: bovenlangs via Arnhem of onderlangs, waarbij je in de buurt van Den Bosch komt. Ergens halverwege de autorit werd ik opgebeld door Zevus. De treingangers vanuit Eindhoven waren gestrand op station ’s-Hertogenbosch doordat er een defecte trein op het traject naar Nijmegen stond. Waar ik dacht dat hij eerst gewoon gezellig belde, was het dus uit noodzaak:
“Rij jij toevallig in de buurt van Den Bosch?”
“Nee, ik rij bovenlangs via Arnhem, dus Den Bosch ligt niet echt op de route, nee.”
“Ah, da’s jammer, dan denk ik dat wij het niet gaan redden.”
Echter kwam het bericht een halfuurtje later dat ze toch in de trein zaten en waarschijnlijk de wedstrijd wel gingen halen, hoewel goed warm worden niet helemaal meer ging lukken.

Een van de favoriete dingen bij wedstrijden vind ik altijd de gesprekken in de kleedkamer. Zenuwen, verwachtingen, voorspellingen en speculaties over podiumkansen: het zijn altijd goede gesprekken. Binnen de Isis-mannen was er al gezien dat Jens een voorsprong had in het SP-klassement van 300, en dat brengt natuurlijk een bepaalde druk mee voor de mensen die de felbegeerde gele trui aan het eind van het seizoen willen ontvangen. Ik heb ze verteld dat de kans dat iemand uit de A-groep — en vooral iemand die al zo snel rijdt — het SP-klassement wint, miniem is. Ik ben even in de archieven gaan kijken naar SP-winnaars die het seizoen zijn begonnen in de A-groep. De enige die ik in de afgelopen tien jaar heb gevonden waarbij het zou kunnen, is Dorus in seizoen 2017/2018, maar zelfs bij die betwijfel ik of hij het seizoen begonnen is in de A-groep.

Nadat de verwachtingen dus een beetje getemperd waren, was het tijd om in te rijden met z’n allen. Dit vond ik heel raar: we kregen een half uur voor de wedstrijd de tijd om in te rijden. De inrijdbaan is namelijk dermate krap dat het direct voor je rit eigenlijk onmogelijk is om nog een beetje warm te worden op het ijs. Dus we gingen met dertig man tegelijk het ijs op om warm te worden voor de 167 meter.

De starter had duidelijk niet de memo gekregen dat er veel onervaren wedstrijdrijders op het ijs stonden, want hij was erg streng. Ik ben het met hem eens dat je mensen niet weg kan starten als ze iets verkeerd doen — ze moeten het wel leren. Echter ging hij wel iets te ver toen hij, nadat een jongen voor de tweede keer bij “go to the start” direct inzakte, tegen hem zei: “Wat doe je nou!” op een iets te agressieve manier. Maar niemand is gediskwalificeerd en bij de 500 meter ging het al een stuk beter.

Op de 500 meter zijn er verder geen persoonlijke records gereden. Nu is dat niet erg voor een eerste wedstrijd van het seizoen. Ikzelf was erg tevreden over mijn tijd; omgerekend door middel van de Algemene Nederlandse Schaatstijd reed ik sneller dan eind vorig seizoen, wat betekent dat ik de zomer goed door ben gekomen. Ik wil andere mensen zeker aanraden om het ook uit te rekenen via deze link; het geeft een goed beeld van hoe je ervoor staat. Bij de A-groep was na de 500 meter zowel bij de dames als bij de heren al beslist hoe het podium eruit zou zien. Stan en ik mochten nog strijden om de vierde plek.

Op de 1000 meter heeft Roel een PR gereden, wat hem weer wat puntjes dichter bij Jens in het SP-klassement brengt. Verder mag Zevus trots zijn op zichzelf; vorig jaar had hij op dezelfde afstand op dezelfde baan een verval van tien seconden, ditmaal kon hij het beperken tot maar vijf seconden. Martijn deed met zijn tijd goede zaken in het klassement en bemachtigde de tweede plaats.

De 1500 meter was, zoals ik al zei, best een beetje wennen. Na de opening en twee rondjes vond ik het toch tegenvallen dat er nog een 2 op het rondenbord stond. Op zo’n moment ga je die extra bochten toch met extra veel tegenzin doorheen. Boris wilde voorafgaand aan de race een beetje bij mij blijven, zodat hij niet “te snel” van start zou gaan. Stan heeft hem toen verteld dat je zo geen 1500 meter moet rijden — die rij je altijd voluit. Ik heb hem na bocht 1 niet meer gezien. Toch was mijn race niet goed genoeg. Stan had mij op zowel de 500 als de 1500 meter verslagen, waarmee hij de vierde plek bemachtigde. Anne reed een sterke 1500 meter, die maar negen tienden boven haar PR was en maar twee tienden boven haar beste tijd van vorig seizoen. Met deze sterke rit bemachtigde ze de eerste plaats bij de vrouwen B, net boven Amelie, die op de tweede plaats eindigde.

Over Amelie gesproken: ik begrijp dat ze voornamelijk Lacustris-lid is, maar aangezien ze bij ons meetraint en ze toch al een Lacustris-jasje aanhad, kon ze toch best een Isis-vlag vasthouden op het podium? Overigens was de vlag, traditiegetrouw, weer vergeten en moesten we het doen met een jas. Zonder een bestuur om de schuld aan te geven, keken we dit keer onszelf in de spiegel aan.

Ondanks dat er maar één PR gereden is afgelopen weekend, kunnen we met twee podiumplekken en sterke ritten toch terugkijken op een succesvolle start van het wedstrijdseizoen!