Column: Mat Goud

Auteur: Sandra Kouijzer Joop Zoetemelk en de mat-gouden 'medaille' Beetje van voor mijn tijd, maar de naam Joop Zoetemelk wordt vaak in verband gebracht met iemand die altijd tweede is. Als wetenschapper in spé moest ik dat natuurlijk ff checken op Wikipedia: blijkt dat die kerel ook nog wel wat heeft gewonnen in zijn leven. Hoopgevend! :) Laatste paar weken heb ik geprobeerd mezelf te verdiepen in deze materie: tweede worden. Hoe is dat? Hoe voelt het om niet te winnen? Verdriet? Blijdschap? Frustratie? Het begon allemaal met het GK sprint... Sprint?! Ja sprint. Ik. Stiekem vind ik de duizend meter een leuke afstand en stiekem vind ik dat het op de 500 meter ook nog wel wat harder kan. Het dames senioren veld was weer eens uitermate 'sterk' met 4 deelneemsters. Wel een nieuwe toevoeging: Eva. Onze Eva. Oeioeioei mijn trainingsmaatje Eva. Nu 'concurrente'. Wel gezellig natuurlijk! Meer Isis vrouwen bij wedstrijden is nooit weg, zeker als je helemaal naar Breda moet. Breda is wel een mooie baan trouwens, heb ik altijd veel goede herinneringen en PR's aan overgehouden. Zoals verwacht was Eva's 500 meter sneller dan die van mij. Mijne was wel een seizoenssnelste tijd, dus ik was tevreden. De 1000 was leuker. Ik moest/mocht tegen Eva en we hadden allebei verwacht dat we zo op elkaar zouden letten dat we allebei super langzaam waren. Dat gebeurde niet. De 1000 meter was voor mij net 50 meter te kort om Eva te pakken te kunnen krijgen. Supermooie race! Na twee afstanden stond ik tweede in het tussenklassement. Hoera! Een dag later ging de wedstrijd op repeat en mochten we weer een 500. De nummer 3 stond niet heel ver achter me en daar moest ik tegen, dus ik was best zenuwachtig. Lang geleden dat ik dat had meegemaakt! Op een of andere manier heb ik dat omgezet in snelheid: PR op de 500 meter met mijn eerste opening ooit onder de 13 seconden! (nee Bram, maak me alsjeblieft niet zenuwachtig voor alle wedstrijden vanaf nu...) Toch wel een beetje echt sprinter geworden dan. Na een 1000 die ongeveer zo ging als de dag daarvoor toch mooi tweede in het eindklassement net achter Eva. Groot feest, geen wrok, iedereen blij, één groot chocoladeletter-pepernoten vreetfestijn in de auto op de weg terug. Het weekend daarna was er een Tilburg een schaatsloop. Een watte? Schaats-loop. 10 km schaatsen, 5 km lopen. Ook daar werd ik uit een verpletterend aantal deelnemers (n=3) in de dames senioren categorie weer tweede op 1 minuut. Dit keer te veel tijd verloren op het hardlooponderdeel omdat ik te veel kleren aan had en mijn warmte niet kwijt kon. Afgelopen weekend was dan de teamsprint. Leuk met Eva en Anke. Eindelijk lekker raggen met andere meiden van Isis. Een mooie kans om weer tweede te worden; met maar vier ploegen was die kans toch vrij groot. Moest lukken. Teamsprint ging lekker, en met dank aan het 'dames' team van IJCE met 1 man die jonger was dan de oudste vrouw (volgend jaar lenen we een man van de baanselectie voor het laatste rondje...) ook weer tweede geworden. Derde zilver in drie weken. Eigenlijk wel mooi. Ik heb er wel vrede mee, tweede worden. Vind ik niet zo erg. Winnen geeft zo veel druk. Schept verwachtingen. Zet je aan het twijfelen. Het jaar daarna kan alleen maar slechter. Zilver is sowieso mooier dan goud. En bovendien: bij de teamsprint had de baancommissie een prijsuitreiking a la IIW: de tweede prijs was een mooie mat-gouden kerstbal; die hangt nu bij ons in de kerstboom! De conclusie van dit verhaal? Ik moet naar bed, ik begin te zwetsen...