Hoor ik daar afdaling?

Afgelopen (sad) zomer zijn er weer 13 Isisianen mee geweest met het beruchte Skeewieka, of misschien dit jaar ook te noemen: het SmuCoGeWaWaZweKa (het Smurfen en Cola-Gelletjes Waterval-Wandeling en ZwemKamp). Helaas geen stukgeslagen roze gitaren dit jaar, maar zeker wel genoeg andere enerverende dingen. Van een smurf op een ligfiets tot sloten breken met een slijptol, van zwemmen in de Bodensee tot de populairste curry ooit en van wandelingen naar watervallen tot afdalen met de fiets alsof je kan respawnen: ook dit Skeewieka was een interessante maar zeer geslaagde Isis activiteit.

Het begon op de heenweg met de zoektocht naar de meest obscure tankstations. Want ja, alles om een paar cent te besparen natuurlijk. Eenmaal op de camping aangekomen, kregen we het verbazingwekkend snel voor elkaar om de drie kastelen van tenten op te zetten en van onze campingplek een gezellig plekje te maken. Al snel werd er op het veld naast ons een bijzondere vondst gedaan, een smurf op een ligfiets, die de rest van de week rond heeft weten te zwerven over onze prachtige puinhoop van een plek. Wat daarbij niet hielp, was het feit dat in deze mega tenten iedereen ongeveer een vierkante kilometer beschikbaar had voor hun spullen en er daarom geen impuls was om je spullen bij elkaar te houden. Het resultaat: een prachtige verzameling ongeordende hopen fietskleding, skeelerspullen, reepjes (waarvan de sultana’s onder sommigen beter bekend als ‘droge f***ers’) en gelletjes in elke tent.

Nu we het toch over gelletjes hebben, tijdens het fietsen neemt menig wielrenner een berg suiker mee waar zelfs mijn snoep-verslaafde oppaskindjes voor weg zouden rennen. En of het nou in de vorm van een kilo suiker in je bidon of als gelletje is (Colin, voel je aangesproken), of dat je liever een hele bananenboom mee zou willen slepen (Stan, voel je aangesproken), laat me je een tip geven: wat je ook doet, ga NIET voor het cafeïne cola gelletje van de Decathlon! En denk je een keer terwijl je in nood in de Decathlon voor de reepjes en gelletjes staat ‘oh maar dit pakketje gelletjes is wel echt goedkoop, dat weegt toch wel op tegen de potentiële afwezigheid van lekkerheid’? Nee. Doe het niet.

Wat wel erg in de smaak viel? De chili-olie bij de Italiaan in Konstanz. Al bleken sommige Isisianen de uitspraak ‘watch out, it’s spicy’ niet serieus genoeg te nemen. Nadat Floris meerdere avonden had opgeschept over zijn kunsten in het kunnen overleven van de heetste sausjes en gerechtjes, was het toch wel genieten om hem te zien strijden nadat hij een flink overmoedige hoeveelheid lepeltjes olie op zijn pizza had gegooid.

Dan nog even een pro-tip voor wanneer je gaat fietsen met Stan. Toen wij op een flink warme dag aankwamen bij het eerste punt waar we water konden tappen en iedereen de bidons wilden vullen, was het behoorlijk druk rond het kraantje. Om mij niet ook nog daartussen te wringen, gaf ik mijn (voor nog tweederde volle) bidon aan Stan die op dat moment al bij het kraantje stond. Een grote fout. Nog voordat ik het wist zag ik de volledige inhoud van mijn bidon, inclusief hoeveelheid suiker waar je u tegen zegt, (in mijn ervaring heel dramatisch in slow-motion) het putje in verdwijnen. Had ik moeten zeggen dat hij mijn bidon niet eerst leeg moest gooien? Misschien wel. Maar had ik meer verwacht van topsporter Stan? Absoluut.

Skeewieka is natuurlijk geen Skeewieka zonder het skeeleren. Daarom zijn we ook twee keer gaan skeeleren in Geisingen. En wat te doen op de snelste skeelerbaan ter wereld? Precies, skeelerend jongleren met alles wat los en vast zit (tenminste, als je het Boris vraagt). En dat was natuurlijk niet de enige skill die Boris op zijn skeelers voor ons in petto had. Terwijl er een Duitser de snelste rondjes ooit aan het skeeleren was, was Boris namelijk in het midden samen met Stan een heus parcours aan het doen, inclusief sprongen over de kussens etc.

In het zwembad dat een paar minuutjes lopen was, kwamen er nog meer kunsten van Boris boven drijven. Ook de duikplank was namelijk niet veilig voor hem. Zwaar onder de indruk wilde Stan ook wel wat van die duik-kunstjes leren. Het gevolg: vanuit de andere kant van het zwembad kon ik met wat mede-Isisianen genieten van een prachtige show van Stan en Boris die als bezetenen proberen een perfecte duik van een 3 meter hoge duikplank te maken, soms beter te omschrijven als kuikentjes die nog moeten leren om hun vleugels te gebruiken.

Over afdalen gesproken: wat ik zelf het leukste vond dit Skeewieka, was het feit dat ik voor het eerst de angst voor afdalen op de fiets niet meer had. Dit resulteerde daarom voor mij in een adrenalinekick wanneer je met meer dan 75 km/h naar beneden sjeest en het hebben van motivatie om een klimmetje met enig enthousiasme op te gaan, wat ik zelf nooit eerder had mogen ervaren. Ik denk dat ik een nieuwe hobby heb ontdekt. Voor het eerst had ik zin in de hoogtemeters die op de planning stonden.

PS: voor de mensen die mee waren en nog steeds trauma’s hebben aan de curry, of voor de mensen die nu al zo’n vermoeden hebben dat er voor hen nog wel wat trainingskamp-curry’s aan zullen komen: stay tuned! Ik heb uit betrouwbare bronnen (Floris, the curry master himself) vernomen dat er na wat lichte *kuch *kuch kritiek binnenkort een curry try-out komt om de Isis curry voor eens en voor altijd te perfectioneren.

PPS: tip voor toekomstige reizen met de fiets: niet je sleutel afbreken in het slot waarmee je je fiets vast hebt gezet. Vraag maar aan Anne. Maar met een beetje geluk heeft de lieve campingmeneer een slijptol voor je.