Regel 1: Blijven staan om te kunnen winnen

Het is jullie waarschijnlijk niet ontgaan dat er dit zomerseizoen door Isisleden wordt geshorttrackt. Door veel geregel van de voorzitter van het gewest (lees: Onze enige echte eigen Tade Salverda) is er de mogelijkheid om samen met andere verenigingen op vrijdagavond te shorttracken. Het origineel IJsclub Eindhoven (IJCE, die rood blauwe) uur is nu ook beschikbaar voor een gelimiteerd aantal mensen van andere verenigingen. Als vereniging zijn wij met 10 mensen ingeschreven en waren er iedere week wel richting de 8 aanwezig.

Ik zelf had wel eerder op shorttrackschaatsen gestaan voor een paar trainingen, maar nooit meerdere weken achter elkaar met een trainer erbij die ook serieuze techniekoefeningen deed. De eerste weken leek het qua techniek ook nog nergens op. En was het vooral ook goed opletten. Als de baan 10 meter breder was geweest had ik die 10 meter gebruikt. Te veel kracht in de bocht kwijt kunnen, maar niet de techniek hebben om de bocht goed door te sturen. Conclusie: meerdere keren per training angstige momenten met een snel dichterbij komende boarding. Daarnaast ook een aantal valpartijen door puntjes in het ijs. De ijzers zijn wat langer en lopen meer hoekig af dan mijn langebaan ijzers. Gecombineerd met de extremere hoek die je maakt met het ijs. Maakt dat de ruimte voor het inbrengen van het linker been kleiner wordt, wat bij mij wel tot een paar valpartijen leidde.
De eerste paar weken waren dus niet bepaald florissant. Langzaam maar zeker ging het wel beter. Wat extra techniek oefeningen, die weer meer hielpen met heup lager in de bocht. Echter wat voor mij ook behoorlijk hielp was het krijgen van een normale ronding en bending in mijn ijzers. (credits naar Bavo voor het meebrengen van een rondingsmeter naar de ijsbaan). Blijkbaar is het toch wel fijn om genoeg bending en ronding in je ijzers te hebben voor shorttrack bochtjes.

Na 11 weken hard trainen was het tijd voor de IJCE shorttrack clubkampioenschappen. Hier mochten alle IJCE leden en deelnemers aan de trainingen aan meedoen. Op de planning stond een 500m toernooi, een langere afstand en de relay. Bij de planning zat ook een team indeling voor de relay. Ik kreeg al snel een berichtje van Tade:

Jammer genoeg vond ik geen tijd voor een race voorbeschouwing en was er op de avond zelf geen tijd voor de relay, dus ging het dreamteam niet van start.

De 500 meter heat was de eerste afstand van de avond van mijn eerste shorttrack wedstrijd ooit. Er was bij mij behoorlijke stress aanwezig. De spanning hing voor de wedstrijd behoorlijk in de lucht (lees: het rook een beetje). Uiteindelijk reed ik met trillende benen toch gemakkelijk (was ingedeeld met minder snelle mensen) door naar de halve finale. In de halve finale 500m (4,5 ronden lang) kwam ik Bavo "Clubkampioenschap veteraan" Coremans en Arthur "Shorttrack" Zijlstra tegen. De eerste 2 gingen door naar de finale. Bij de start was ik goed weg en reed ik zowaar op kop. Ik hoor ze nog achter me zitten, dus maximale snelheid proberen te rijden. Bij ingang van de 4e bocht heb ik een kleine onbelans en een overstap later steek ik mijn linkerpunt in het ijs. Ik val en Bavo en Arthur gaan door naar de finale van de 500m.
Door mijn valpartij mocht ik de C finale nog rijden. Met een beetje vertwijfeling in de techniek nog wel lekker gereden. Daarna genieten van de B en A finale vanaf de zijlijn. Dit kan ik niet beter beschrijven dan wat er al over is verteld in de nieuwsbrief: “In de finale, volledig bestaande uit Isis-leden, streden Anne, Arthur, Bavo en Jens om de titel, na een valse start, ging Bavo aan kop met Arthur in de achtervolging, die was echter niet van lange duur, want al na een halve ronde ging Arthur onderuit. Daarna reed Bavo soeverein naar de overwinning, Anne wist de deur dicht te houden en werd tweede, Jens pakte de derde plek.” – Anne Schermer
Na de clubkampioenschappen zouden we nog maar 1 training hebben, maar de ijsbaan bleef een extra weekje open. Naar mijn zeggen konden we die niet beter invullen dan we hebben gedaan. De relayteams werden iets beter gehusseld aan de hand van de individuele wedstrijdresultaten en de strijd barstte los. Zelf stond ik een stuk relaxter aan de start. Zal het dan de ervaring zijn van de wedstrijddag van twee weken geleden. Of zal het ook mentaal een hoop schelen dat je bezig bent met een team en de zelf opgelegde druk (die er niet hoeft te zijn in je eerste wedstrijden bij een nieuwe sport, maar als ik aan de start sta dan heb ik een grote innerlijke wil om te winnen) verdeeld wordt over 4 set schouders in plaats van alleen die van jezelf.

Bij de senioren waren er in totaal 4 teams. Na 3 kwalificatie ronden met 3 teams in de baan, waarin we een beetje op elkaar ingespeeld konden raken, was het tijd voor de finale met alle 4 de teams in de baan. Bij de start kwamen wij als team blauw achterop te liggen. Onze voorlaatste man Henry reed het gat naar de rest dicht en kon mij met zijn sluitingssnelheid aan de binnenkant van de rest afduwen, waardoor ik binnendoor bij de andere 3 teams als eerste de bocht in gleed.
Mijn avond was gemaakt. Om in deze chaos, maar toch ook soort choreografische dans, laten we het een choreografische dans met hoog gehalte van improvisatie noemen, in het toppunt van de relay, de letterlijke wissel van laatste naar eerste te gaan. Magisch. In tegenstelling tot bij de clubkampioenschappen kon ik technisch goed blijven rijden en daarmee de koppositie doorgeven aan mijn volgende teamgenoot. Aan het eind van deze opvoering, na nog twee keer in actie te zijn geweest, kwamen wij als tweede over de streep. Een tweede plek die voelt als een overwinning. Van een bocht ingaan en moeite hebben om niet de boarding in te draaien naar meerdere bochten op maximale snelheid te kunnen rijden. En daarnaast van helemaal strak staan van de wedstrijdstress en met tegenzin naar de ijsbaan gaan, naar intens plezier hebben voor, tijdens en na de wedstrijd.