Een Chemnitz short story

Het heeft de hele ochtend geregend, maar nu is het droog.

De fanatiekelingen beginnen met inlopen en aanschouwen de plassen water op het ijs.

Het is een kwartier voor tijd en de zamboni is nog steeds niet het ijs op geweest.

Het lijkt van een afstandje niet heel best ijs.

Colin tegen Tade: “Waar kan je eigenlijk naar de binnenbaan, er is daar namelijk wel een trap de grond in.”

Wij zien een bordje met “Zugang infield” en volgen dit richting een deur.

Ik laat Tade van binnenuit de deur open maken om te voorkomen dat we onszelf opsluiten. Gelukt, dus we dalen af richting het binnenterrein. De training start toch nog niet.

Oh moet je kijken hoeveel water op het ijs.

Tade: “Hier Colin voel dit ijs”
Colin: “Aiaiai heel veel ribbels, wordt matige trainingssessie”
IJsmeester lijkt niet meer het ijs te gaan prepareren, dus er wordt aangekondigd door de commissie dat we maar gewoon op dit ijs gaan schaatsen.

Tade: “moet je voelen, hier is het ijs ook kut, zelfs naast de grootste plas water.”
Tade en ik lopen weer terug naar de bankjes om onze spullen aan te trekken.

De ijsmeester komt het terrein op en loopt/glijdt super soepel over het ijs naar de grootste plas, hij kijkt vertwijfelt en met tegenzin naar het ijs.

Bart Hodes komt aangelopen met schaatsen aan net als andere trainingen als (een van de) eerste

De ijsmeester gaat toch maar een poging doen tot het goed maken van het ijs

Een teleurgestelde Bart kan de tocht van de rand van het ijs naar de kleedkamer opnieuw doen, omdat de zamboni net op het ijs staat.

“Een teleurgestelde Bart”

De schraapsessie van de ijsmeester zorgt ervoor dat de zamboni iedere twee rondjes een barfje legt op het middenterrein

Na de schraapsessie dweilt de ijsmeester nog de volledige baan, wat zorgt voor een prachtige ijsvloer.

We gebruiken het resterende schaatsuur om een starttraining te doen.

We hebben mooi ijs.