Collalbo en de directeuren van de hardrijderij
Door Colin | Dinsdag 10 januari 2023 | Crisis
Eindelijk was het weer zo ver, het wintertrainingskamp. Na twee jaar gedwongen afwezigheid konden we weer een week lang schaatsen op een mooie ijsbaan in het buitenland. De reis ging deze keer naar de regio Tirol in Italië, het kleine bergdorpje Klobenstein (in het italiaans en vaak ook in het Nederlands naar gerefereerd als Collalbo). Een dorpje met een ijsbaan op niveau. Daarmee kunnen we bedoelen het goede ijs dat wordt gelegd, de standaard bezoekjes van meerdere nationale teams en Jumbo-Visma of gewoon kort door de bocht de hoogte van 1173 meter boven zeeniveau dat de ijsbaan ligt.
De hoogte in combinatie met de droge berglucht zorgde voor snel ijs, dat lang bleef liggen. Het ijs stuurde meer dan in Eindhoven, maar gleed ook beter door. Een heerlijk recept voor een goede trainingsweek. De ijsuren waren daarnaast ook nog is rustig bezocht. Vaak stonden we alleen maar samen met een andere Nederlandse ploeg (zou eigenlijk ook niet anders kunnen hè) en de Tjechische nationale selectie (Martina Sablikova e.d.) en af en toe ook nog Sverre Lunde Pedersen. De ogen op de ijsbaan volgden deze helden menig keer om de techniek te verwonderen en proberen te kopieren.
Aan het eind van de training werd er ook nog geopperd om de andere kant op te rijden, om het buitenkant gevoel op rechts vaker te ervaren. De een gedijde beter dan de ander. “Maar vaak ben je ook te bang” kwam er uit de mond van Stijn Middelhuis. Inderdaad ben je vaak te bang, maar Stijn ging wel 50 meter later onderuit. Weer een extra streepje voor het valklassement van de A-groep.
Een Isis trainingskamp is niet alleen maar schaatsen. Het is ook lezen over schaatsen. Schaatstechniek bespreken. Schaatsen checken en onderhouden, wat overigens hard nodig was. De rondingsmeter van Bavo was mee. Ikzelf was wel benieuwd naar de ronding die in mijn schaatsen zat. Bleek dat ik een zeer mooie wave in mijn schaatsen had staan. Toen werd iedereen wel bang voor de rondingen en bendingen in hun eigen schaatsen. Eindstand is bijna iedere schaats gecheckt en waren de schaatsen van de toppers het slechtste eraan toe.
Ik had zelf wel het idee om er in Klobenstein nog wat aan te doen. Dus vroegen we naar de ijsbaan of er een rondingsmachine aanwezig was. Na wat belletjes heen en weer door de ijsbaan manager, zou er 10 minuten later een man komen die op de ijsbaan een rondingsmachine had staan. Menno en ik nog aanwezig, werd al snel hulpkrachten ingebeld van de kamer materiaalhok bij het licht gedateerde (zegt genoeg dat er Isis ploegen op de gang hangen van voor 2000), maar goed genoeg functionerende sonnenresidence waar we verbleven. Vanaf het kantoor liepen we via de tunnelstoegangstrappen naar beneden. Om vervolgens een zij-ingang, leuke schatroute, in te gaan naar een wat openere ruimte met echte materiaalhokken. Het hok waar wij voor stonden, wat onder een schuindak nog een redelijke diepe ruimte was, had een A4’tje met erop “Material Eisschenlauf”. De deur werd ontgrendelt en voor ons zagen wij een veels te grote ruimte voor alleen maar een doek met mallen en een rondingsmachine. Na wat knutselen met proefschaatsen kwamen we al snel tot de conclusie dat de semi-automatische ronding machine de schaats onbetrouwbaar en scheef omhoog waggelde, dus we op laag risico maar een klein beetje aan het begin en eind van mijn ijzer bij konden slijpen. Deze eerste slijpbeurt, voor mij een trend zettende van bijna voor iedere training te hebben geslepen. Daarnaast door Bavo ook meerdere schaatsen weer rechter gemaakt met het bendingsapparaat. De kamer materiaalhok daad bij naam gevend.
Even een uitstapje naar het begin van het kamp, de heenreis. Bij de bus waar ik in aanwezig was, was het "Handboek wedstrijdschaatsen" aanwezig. Meerdere schaatsers wilden een kijkje nemen in het boek dat onder andere benoemde dat "schaatsers vaak beginnen aan marathon schaatsen door hun slechte techniek en hun techniek daardoor niet beter wordt".
In dit boek wordt de start van het wedstrijdschaatsen in Nederland besproken. Dit begon via een afvalsysteem over een korte afstand (ongeveer 150 tot 175 meter). Kort hierna begonnen de eerste groepjes notabelen kortebaan wedstrijden te organiseren. Deze groepen noemden zichzelf ook wel de Directeuren van de hardrijderij. De mannen die aan de basis stonden voor de wedstrijden.
De selecte groep op de ijsbaan aanwezige heren, toekijkend hoe de andere stervelingen zich vermaken op de ijsbaan. Het gevoel van overzicht en een mate van erkenning door de andere schaatsenrijders. De directeuren van de hardrijderij, zij die daar onberispelijk met hun schaatsen en pak aan op het bankje langs het gladde ijs zitten. De zonnestralen vallend over hun snelle kapsels met daarop een reflectie van hun snelle schaatsbrillen. Daar zaten ze dan, de directeuren van de hardrijderij op de zaterdagmorgen langs de ijsbaan in Collalbo tijdens het trainingsuur van Isis en de Tjechische ploeg.
De hoogte in combinatie met de droge berglucht zorgde voor snel ijs, dat lang bleef liggen. Het ijs stuurde meer dan in Eindhoven, maar gleed ook beter door. Een heerlijk recept voor een goede trainingsweek. De ijsuren waren daarnaast ook nog is rustig bezocht. Vaak stonden we alleen maar samen met een andere Nederlandse ploeg (zou eigenlijk ook niet anders kunnen hè) en de Tjechische nationale selectie (Martina Sablikova e.d.) en af en toe ook nog Sverre Lunde Pedersen. De ogen op de ijsbaan volgden deze helden menig keer om de techniek te verwonderen en proberen te kopieren.
Aan het eind van de training werd er ook nog geopperd om de andere kant op te rijden, om het buitenkant gevoel op rechts vaker te ervaren. De een gedijde beter dan de ander. “Maar vaak ben je ook te bang” kwam er uit de mond van Stijn Middelhuis. Inderdaad ben je vaak te bang, maar Stijn ging wel 50 meter later onderuit. Weer een extra streepje voor het valklassement van de A-groep. Een Isis trainingskamp is niet alleen maar schaatsen. Het is ook lezen over schaatsen. Schaatstechniek bespreken. Schaatsen checken en onderhouden, wat overigens hard nodig was. De rondingsmeter van Bavo was mee. Ikzelf was wel benieuwd naar de ronding die in mijn schaatsen zat. Bleek dat ik een zeer mooie wave in mijn schaatsen had staan. Toen werd iedereen wel bang voor de rondingen en bendingen in hun eigen schaatsen. Eindstand is bijna iedere schaats gecheckt en waren de schaatsen van de toppers het slechtste eraan toe.
Ik had zelf wel het idee om er in Klobenstein nog wat aan te doen. Dus vroegen we naar de ijsbaan of er een rondingsmachine aanwezig was. Na wat belletjes heen en weer door de ijsbaan manager, zou er 10 minuten later een man komen die op de ijsbaan een rondingsmachine had staan. Menno en ik nog aanwezig, werd al snel hulpkrachten ingebeld van de kamer materiaalhok bij het licht gedateerde (zegt genoeg dat er Isis ploegen op de gang hangen van voor 2000), maar goed genoeg functionerende sonnenresidence waar we verbleven. Vanaf het kantoor liepen we via de tunnelstoegangstrappen naar beneden. Om vervolgens een zij-ingang, leuke schatroute, in te gaan naar een wat openere ruimte met echte materiaalhokken. Het hok waar wij voor stonden, wat onder een schuindak nog een redelijke diepe ruimte was, had een A4’tje met erop “Material Eisschenlauf”. De deur werd ontgrendelt en voor ons zagen wij een veels te grote ruimte voor alleen maar een doek met mallen en een rondingsmachine. Na wat knutselen met proefschaatsen kwamen we al snel tot de conclusie dat de semi-automatische ronding machine de schaats onbetrouwbaar en scheef omhoog waggelde, dus we op laag risico maar een klein beetje aan het begin en eind van mijn ijzer bij konden slijpen. Deze eerste slijpbeurt, voor mij een trend zettende van bijna voor iedere training te hebben geslepen. Daarnaast door Bavo ook meerdere schaatsen weer rechter gemaakt met het bendingsapparaat. De kamer materiaalhok daad bij naam gevend.
Even een uitstapje naar het begin van het kamp, de heenreis. Bij de bus waar ik in aanwezig was, was het "Handboek wedstrijdschaatsen" aanwezig. Meerdere schaatsers wilden een kijkje nemen in het boek dat onder andere benoemde dat "schaatsers vaak beginnen aan marathon schaatsen door hun slechte techniek en hun techniek daardoor niet beter wordt".
In dit boek wordt de start van het wedstrijdschaatsen in Nederland besproken. Dit begon via een afvalsysteem over een korte afstand (ongeveer 150 tot 175 meter). Kort hierna begonnen de eerste groepjes notabelen kortebaan wedstrijden te organiseren. Deze groepen noemden zichzelf ook wel de Directeuren van de hardrijderij. De mannen die aan de basis stonden voor de wedstrijden.
De selecte groep op de ijsbaan aanwezige heren, toekijkend hoe de andere stervelingen zich vermaken op de ijsbaan. Het gevoel van overzicht en een mate van erkenning door de andere schaatsenrijders. De directeuren van de hardrijderij, zij die daar onberispelijk met hun schaatsen en pak aan op het bankje langs het gladde ijs zitten. De zonnestralen vallend over hun snelle kapsels met daarop een reflectie van hun snelle schaatsbrillen. Daar zaten ze dan, de directeuren van de hardrijderij op de zaterdagmorgen langs de ijsbaan in Collalbo tijdens het trainingsuur van Isis en de Tjechische ploeg.
Log in om reacties te zien en plaatsen.