De eerste wedstrijd

Hij maakt een misstap, rijdt nog een scheve schaats, opent alsnog bijna als snelste, en zijn openings ronde is een 24.8. Hein Otterspeer op het World Cup Kwalificatie Toernooi (WCKT) reed zeker niet de schoonste race, echter wel de snelste. Hij kwam dus als beste uit de bus, maar zei dat er voor hem niks te winnen viel in het weekend. Het WCKT is namelijk een toernooi dat voornamelijk verliezers kent, als het goed gaat rijd je wat je normaliter ook zou moeten kunnen en behaal je je plekjes, als het slecht gaat verspeel je de eerste helft van je seizoen. Afijn, wij stervelingen die onze rondjes schaatsen op Eindhoven hebben hele andere zorgen, de enige manier waarop ik een 24.8 zou kunnen 'rijden' is als ik mijn transponder over de loop beweeg en dat simpelweg 24.8 seconden later nog eens doe, zonder zelf ook maar een meter af te leggen, nee dat soort tijden zijn niet aan mij besteed. Toch rijd ik wel graag een wedstrijdje, ook al valt er voor mij misschien net als voor Hein bij het WCKT, niks te winnen. Dit zet dan de raderen in mijn brein in beweging, wat is er nou zo leuk aan zo'n wedstrijd, maar vooral ook hoe ben ik hier ooit mee begonnen?

De eerste wedstrijd

Mijn eerste wedstrijd, was voordat ik normaal kon schaatsen, het was een zogenaamde kortebaan wedstrijd, dat is een baan van 160? meter (ik zou dit moeten weten). In 2012 in de polder, ik had net die winter nieuwe schaatsen gehad, raps met een ietwat lage schoen, niks speciaals, maar ik was er wel trots op. Toen het ijs op de plaatselijke ijsbaan, een ondergelopen schapen weide, eindelijk dik genoeg was werd hij uitgeschreven, de polderkampioenschappen voor basisscholen. Op deze prachtige kortebaan wedstrijd, werd vakkundig met een stopwatch bepaald welke sub 12 jarige het hardste 100 meter kon stoempen, en ik kan, met bij behoorden trots zeggen dat ik toch wel 3rde van de triangel ben geworden in dit prestigieuze event. De opa van mijn beste vriend heeft destijds nog tegen mijn ouders gezegd: 'die jongen moet op schaatsen', dus dat deed ik dan ook maar, in 2018, in eindhoven, bij Isis.

De eerste langebaan wedstrijd

Mijn prijzen kast flink gespekt, hij is leeg, schreef ik mij in bij Isis. En zoals alle mensen uit het noorden die eigenlijk niet kunnen schaatsen, dacht ik, ik kan best redelijk schaatsen. Na een maand goed getraind te hebben was het zover, de eerste Interne Isis wedstrijd (IIW) stond op het programma. Met als allereerste een voor mij bekend nummer, de 100 meter stoemp sessie. Echter kwam ik hier meteen een obstakel tegen, ik werd ingedeeld tegen iemand uit de A groep, ik kon zelf ongeveer net overstappen dus dit kwam voor mij wel als een schok. Ik had ineens een stuk minder zin in de wedstrijd, want in je hoofd denk je toch, maar nu kan ik mijn rit niet winnen. Uiteindelijk toch wel meegedaan, me realiserende dat terug trekken, omdat je de rit niet kan winnen wel een beetje sneu is. Aan het eind van de drie afstanden had ik er volgens mij, geen gewonnen, maar wel gelachen. Als je toch niet voor de prijzen rijdt kan je maar beter zoveel mogelijk lol maken, is dat nou je eigen pr verbeteren, stiekem toch proberen je rit te winnen of lekker toekijken vanuit de jury toren, dat maakt niet uit. Daarom wil ik iedereen vooral aanmoedigen om aanwezig te zijn bij de IIW's.

PS. Beide wedstrijden zijn gereden op dezelfde vaste ijzers, die tegenwoordig in het bezit zijn van Isis. De raps met de rode schoen