Glibberen en Glijden
Door Colin | Dinsdag 17 mei 2022 | Crisis
Na het schaatsseizoen heeft de lente het prachtige weer naar Nederland gebracht. Alle wielertoeristen en mooi weer fietsers stappen weer de fiets op. Volgens de Wielersportbond NTFU stappen er 540.000 wielrenners weer op de fiets om te genieten van de natuur die Nederland te bieden heeft. Maar ook alle gepensioneerde met een elektrische fiets worden in hun koelbloedige hartje opgewarmt en actief gemaakt door de zon. Dit zorgt soms voor irritaties over en weer. De een wil graag snel en vraagt zich af waarom iedereen op de fiets doof is voor de bel die ze luidden. De ander kan er met z’n hoofd niet bij waarom je zou veel haast kan hebben op deze mooie zonnige dag.
Want zonnig en warm was het de afgelopen weken al goed, maar komende dagen word daar nog een ruime schep bovenop gedaan. De eerste sproeiverboden zijn al ingevoerd in Noord-Brabant om de water reserves op peil te houden. Toch ironisch dat op het moment dat ik dit schrijf het net met pijpenstelen uit de lucht komt. Alles nat, de straat schoongespoeld. Wat minder pollen in de lucht en extra veel grip op het asfalt. Ik adviseer die grip wel te testen met de banden om je wielen in plaats van met je huid en lycra pakje.
Zo’n lycra pakje is natuurlijk ideaal tijdens het fietsen voor het afvoeren van jouw zweet. De dampende walm van de zwetende ijshockeyers die je in de kleedkamers van Eindhovense schaatsbaan nog wel is tegenkom, die is gecreëerd door hard werk en afvoerende kleding. Op de racefiets heb je het soms wat minder door dat je ontiegelijk hard aan het zweten bent. Ruiken zal je het op de fiets vaak niet, door de vele kubieke meters lucht die voorbij razen in luttele secondes met jouw astronomische snelheid. Maar kent iedereen niet dat uitgedroogde gevoel als je thuiskomt van een iets frissere rit, klaar om een adje van een liter (in mijn geval water) te zetten in de keuken op het moment dat je thuis komt.
Met deze mooie lente dagen merk je het in ieder geval wel. Als je bij een rood (echt rood, niet groen maar er komt niks aan rood) stoplicht moet stilstaan en het net lijkt of je een Chaudfontaine water bron in de Ardennen ben geworden. Die heerlijke cocktail van water, zout en zonnebrand glijdend over je armen. In de tussentijd hopend dat het niet door rolt naar je handen, zodat je stuur een grote glijbaan wordt. Het zou mij niet verbazen dat het zeep en water dat normaal gebruikt wordt goed vervangen kan worden door een paar ingesmeerde wielrenners in de zon op een Tacx. De baan zal binnen no-time bedekt zijn met een glad goedje waar je U tegen zegt.
Na het stoplicht vervolg je je weg om op te drogen in de wind. Om bij het volgende stoplicht de hele iteratie te herhalen. De prachtige zweet levenscirkel van fietsen in de zon.
Want zonnig en warm was het de afgelopen weken al goed, maar komende dagen word daar nog een ruime schep bovenop gedaan. De eerste sproeiverboden zijn al ingevoerd in Noord-Brabant om de water reserves op peil te houden. Toch ironisch dat op het moment dat ik dit schrijf het net met pijpenstelen uit de lucht komt. Alles nat, de straat schoongespoeld. Wat minder pollen in de lucht en extra veel grip op het asfalt. Ik adviseer die grip wel te testen met de banden om je wielen in plaats van met je huid en lycra pakje.
Zo’n lycra pakje is natuurlijk ideaal tijdens het fietsen voor het afvoeren van jouw zweet. De dampende walm van de zwetende ijshockeyers die je in de kleedkamers van Eindhovense schaatsbaan nog wel is tegenkom, die is gecreëerd door hard werk en afvoerende kleding. Op de racefiets heb je het soms wat minder door dat je ontiegelijk hard aan het zweten bent. Ruiken zal je het op de fiets vaak niet, door de vele kubieke meters lucht die voorbij razen in luttele secondes met jouw astronomische snelheid. Maar kent iedereen niet dat uitgedroogde gevoel als je thuiskomt van een iets frissere rit, klaar om een adje van een liter (in mijn geval water) te zetten in de keuken op het moment dat je thuis komt.
Met deze mooie lente dagen merk je het in ieder geval wel. Als je bij een rood (echt rood, niet groen maar er komt niks aan rood) stoplicht moet stilstaan en het net lijkt of je een Chaudfontaine water bron in de Ardennen ben geworden. Die heerlijke cocktail van water, zout en zonnebrand glijdend over je armen. In de tussentijd hopend dat het niet door rolt naar je handen, zodat je stuur een grote glijbaan wordt. Het zou mij niet verbazen dat het zeep en water dat normaal gebruikt wordt goed vervangen kan worden door een paar ingesmeerde wielrenners in de zon op een Tacx. De baan zal binnen no-time bedekt zijn met een glad goedje waar je U tegen zegt.
Na het stoplicht vervolg je je weg om op te drogen in de wind. Om bij het volgende stoplicht de hele iteratie te herhalen. De prachtige zweet levenscirkel van fietsen in de zon.
Log in om reacties te zien en plaatsen.