Een weekend lang wedstrijd (NSK Allround & StuCu)

Weer zo'n slecht idee van de borrel

Toen aangekondigd werd dat het NSK Allround verplaatst zou worden naar Haarlem, één week nadat alle andere ijsbanen al dicht zouden zijn, wist ik het zeker: daar ga ik niet heen.

Maar ja, zoals al te vaak, kostte het slechts één borrel om mijn ruggengraat te breken. Colin en Bavo zouden gewoon gaan, en het was perfect te combineren met de wielerkoers in Den Haag op de zaterdag. Dus met een borrel op, kon ik alleen nog maar concluderen dat koers rijden op zaterdagmiddag, gevolgd door een 500m en 3000m op het ijs in de avond en een avondje stappen en uitbrakken in Haarlem een perfect weekend zou zijn. Oh, en dan zondag ook nog even de 1500m en 5km.

De voorbereiding voor het weekend verliep vlotjes. Op vrijdag trof ik de laatste voorbereidingen: tot in de kleine uurtjes heb ik genoten van het Smeltfeest. Het gedeelde Squadra-Isisfeest leek wel verdacht veel op een Isisfeestje, waar een aantal Squadranen “in voorbereiding op de koers”, nuchter, schichtig uit hun ogen kijkend, in een hoekje stonden. Desondanks reuze gezellig!

Na zaterdagochtend met een net iets te blije kop 3 traytjes Perlenbachers te hebben afgerekend bij de altijd zeikende caissières van de Lidl, stond al snel de Squadra ploegenwagen voor de deur. Met mij en de lekkernijen ingeladen, konden we richting de koers koersen.

Ik zal jullie de details van de wielerwedstrijd in Den Haag besparen, maar hier even in grove lijnen: Henriette won bij de dames (en was niet op het ijs aanwezig!), Emma werd 4e. Bij de heren heeft Niels respectabel gestreden in de kopgroep (maar waar was hij bij het NSK…?). Rutger heeft lekker zitten wielenzuigen in het peloton om zo de pelotonsprint te winnen. Daardoor eindigde hij als 2e.

Zelf zat ik nog niet heel lekker op de fiets in het peloton. Dat resulteerde in een uurtje rustig trappen aan de achterkant van het peloton.

Met vijf Isisianen in de auto richting Haarlem, kwam de gedachte naar boven dat ik geen onderbroek had ingepakt voor het weekend. Aangezien ik op dat moment in mijn fietsbroek op de achterbank zat, stond de onderbroekenteller voor het weekend dus op nul. Nadat Rutger me probeerde over te halen om commando in mijn wedstrijdpak te rijden, want “misschien zit dat echt beter”, was hij toch zo vriendelijk om een van zijn twee meegenomen exemplaren aan mij af te staan voor het weekend.

Als ware professionals kwamen we aan op de baan, iedereen met zijn eigen fiets, klaar om warm te spinnen. Na een snelle blik op de startlijst, werd het duidelijk dat het lastig zou worden om de verwachtingen, die het meebrengen van je eigen fiets naar een wedstrijd met zich meebrengen, waar te maken. Er stonden verdacht veel snelle tijden op de startlijst… waar kwamen al die snelle mensen opeens vandaan? De podiumambities die ik had voor dit weekend zette ik toen maar uit mijn hoofd.

Na een 500m op sprintijs – een ode aan het Smeltfeest – daalde de luchttemperatuur met het ondergaan van de zon hard richting het vriespunt. Na ’s middags gekoerst te hebben in kort-kort, was het nu bibberen geblazen in de winterjas. Behalve voor Marijn, die zat niet te bibberen in z’n jas, maar in een zomers T-shirtje. Dat was namelijk ongeveer het warmste wat hij had meegenomen.

Er wordt druk overlegd over de juiste schema's. Durfde Marijn niet met zijn leren jas het ijs op? Foto door Arjen Goudriaan.

Na de 3000m was er genoeg om op terug te kijken – met een pilsje in de hand. Het was zowaar twéé Isisianen gelukt om te vroeg te stoppen met hun rit. Rik besloot dat de bel het signaal was om overeind te komen en reed spontaan de inrijdbaan in. Tijdens de rit van Zevus was er op het laatst niemand meer op de baan die nou wist of hij al klaar was of niet, meerdere trainers haalden hun schouders op bij de vraag of hij nog een rondje moest.

Een 3000m duurt redelijk lang, waardoor een aantal mensen een stuk later op de avond moesten rijden dan de rest. Door een agressieve marketingcampagne voor het NSK, was het gelukt om een mooie hoeveelheid deelnemers te strikken die vroeg op de startlijst stonden.

Deze held(inn)en hebben tijdens de wedstrijd de boodschappen gedaan voor zowel het avondeten als het ontbijt. Én ook nog eens gekookt voor 18 hongerige schaatsers. Door hun inzet zaten er om half tien ’s avonds een groep Isisianen met veel plezier in een scoutinggebouw wraps naar binnen te schuiven.

Softijs had bij de wedstrijd een borrellocatie aangekondigd. Nog kauwend op een halve wrap van het avondeten met een pilsje in de hand, begaven we ons richting de kroeg. Eigenlijk was het meer een café. Daar aangekomen was al meteen duidelijk dat Isis de absolute meerderheid had ten opzichte van alle andere verenigingen. Waarschijnlijk doordat alleen een paar Skeuvelaars een overnachtingslocatie hadden geregeld in de buurt. Maar toen de integratie – immer haperend – eindelijk op gang kwam, taaide alle niet-Isisianen al snel af.

Ook een aantal van onze eigen deelnemers hadden een topsportmentaliteit, en dropen vroeg af. Floris rekende zich zaterdag ook tot de toppers, en zat aan de cola. Want hij had het uitgerekend; om 2e te worden bij in het SP-klassement moest hij 2:52 rijden op de 1500m op zondag. Dan zou hij zijn wedstrijdlicentie vergoed krijgen van Tade. In een wanhoopspoging bood Rutger Floris aan om hem in zijn wedstrijdpak te laten rijden, als hij twee biertjes zou adten. Nog voordat Floris een kosten-batenanalyse had kunnen maken of dat hem sneller of langzamer zou laten rijden, was Rutger zelf al van de borrel vertrokken – in zijn kielzog topsporter Floris.

Niet heel veel later gingen de resterende zuipschuiten richting de Turk, om met een goed gevulde maag naar bed te vertrekken. Tot mijn teleurstelling was er geen animo binnen de groep om nog door te gaan.

Als je met 18 studenten uit gaat, is het wel in de lijn der verwachting dat er enkelen zijn die aan het eind van de avond niet alleen het bed in duiken. Gelukkig was er bij ons één bedje in de zaal waar ongegeneerd klef werd gedaan. Lars had een ranke schone gescoord op de weg terug naar de scouting vanaf de kroeg. Hij heeft de hele nacht lekker gespoond met zijn vangst. De ochtend erna werd het wel duidelijk dat zijn blik die avond ervoor flink vertroebeld was door de alcohol. Hij had het bed gedeeld met - volgens mij is dit de correcte technische term – een “geleidebaken zonder voet”.

Na een ontzettend rustgevende brakke ochtend in het zonnetje naast het gebouw, waar de Isisvlag aan de vlaggenmast wapperde, werd het toch maar eens tijd om de vaat van de avond ervoor te gaan doen. Dat ging allemaal zeer vlotjes. Behalve dan bij twee pannen. Daar zat een indrukwekkende hoeveelheid zwarte koek vastgebeten in de bodem. In estafettevorm werd er alles uit de kast gehaald om ze weer pico bello te krijgen. Ook letterlijk werd er alles uit de kast gehaald: alle mogelijke schoonmaakmiddelen werden in de pan gegooid in de hoop het weer schoon te krijgen.

Niets doen is extra vermakelijk als er anderen hard aan het werk zijn.

Uiteindelijk hebben Rik en Rutger het leeuwendeel van het werk gedaan, met schuursponsje en -middel.

Op de tweede wedstrijddag zat de meest spannende rit van het mannentoernooi al vroeg in de wedstrijd. Zou Floris 2:52 rijden? De schema’s lagen al klaar. Met een sterke opening was het voor het ingaan van de laatste ronde al duidelijk: hij ging het halen. Welgeteld 785 SP-punten in een enkele rit. Gatverdamme.

Zelf zat ik eigenlijk best goed in het toernooi en stond ik 4e in het klassement na de 1500m. Daardoor moest ik ongeveer 14 secondes goed maken op de 5km voor de 3e plek. Dat was veel, zeker omdat ik steeds meer merkte van het smelten op vrijdag en de borrel op zaterdag. Gelukkig had mijn tegenstander nog veel slechtere benen dan ik, en besloot hij ongeveer het moment dat ik hem lapte, dat het wel genoeg was geweest. Dat betekende dat er bij de mannen twee Isisianen op het podium stonden. Colin eindigde sterk als 2e.

Na de podiumceremonie heeft iedereen weer mogen genieten van het hels kabaal dat de schaatsverenigingen ‘liederen’ noemen. Het was erg prettig om ook bij deze wedstrijd weer te constateren dat het Isislied exact lang genoeg is, om wanneer alle andere liederen gestopt zijn, nog eenmaal heel hard ‘het Isisblauw’ te kunnen zingen. Wat mij verder ook op viel, is dat menigeen Isisiaan toch lijkt te zijn vergeten dat zingen niet alleen bestaat uit heel hard schreeuwen, maar ook uit het volgen van een melodielijn. Allicht dat dit iets is waar het volgend bestuur zich op gaat focussen.

Ook werd er nog een serieuze braspoging gedaan door Softijs op onze mooie vlag. Want om de woorden van een Softie te citeren “Dat is een collectorsitem, want ik heb hem nog nooit bij een wedstrijd gezien”. Tja, daar had hij wel een punt.

Het podium bij de heren, inclusief de illustere Isisvlag. Foto door Arjen Goudriaan.

Ondertussen is deze tekst al veel te lang geworden, maar er zijn nog zat andere memorabele verhalen: Rogier die knoeperthard tegen de ET aanreed in de inrijdbaan; Bram die als trotse trainer langs de baan stond; het mysterie van de verdwenen dames op de startlijst, etc.

Al met al best leuk eigenlijk, zo’n wedstrijd waar ik helemaal niet aan mee wilde doen. Bovendien met een resultaat dat ik zelf niet voor mogelijk achtte aan het begin van het weekend. Volgend jaar weer dus?

Oh en die onderbroek? Die is ondertussen weer bij zijn rechtmatige eigenaar terecht.