Koers in Eindhoven

Er staat weinig wind op de baan. De luchtdruk is laag, de luchtvochtigheid hoog. Het is zelfs zo mistig dat je niet eens de bocht kan doorkijken. Als je niet voorin de koers zit, zou je niet eens weten wanneer er een kopgroep wegrijdt. De kans is groot dat de vroege ontsnapping niet wordt teruggehaald. Eén ding is in ieder geval zeker: het worden zestig barre beukrondes bij de regiomarathon in Eindhoven.

Er staan net iets meer dan veertig namen op de startlijst: een toch wel fors aantal dames – namelijk niet meer op één hand te tellen, een kleine twintig C-rijders en tot slot de trouwe groep masterrijders die ongeveer het halve veld vullen.

Voor en bij de start wordt er rondgekeken, men is op zoek naar de snelle lui. Wie gooit de knuppel in ’t hoenderhok? De vaste gasten weten wel van elkaar wat er verwacht kan worden. Echter, soms rijdt er een nog onbekende schaatser mee. Zo ook vandaag.

Bij de start staat een onbekend figuur. Met een nonchalante hoeveelheid zelfvertrouwen staat hij met de handen op de rug gevouwen, klaar voor de start. Aan zijn uitrusting is te zien dat het zelfvertrouwen niet misplaatst is. Aan zijn voeten prijken twee afgetrapte Vikings, waarvan meteen duidelijk is dat ze vele kilometers ijs hebben gezien. De witte streep op de schoen glimt al lang niet meer, maar heeft een vale bruinige kleur gekregen. De hak van de linkerschoen heeft een vakkundig ingezet stuk leder om de krachten bij de afzet te bedwingen. Dit zijn duidelijk de schoenen van een man die enkele duizenden wedstrijdkilometers in de benen heeft.

En het pak wat boven de schoenen te zien is, bevestigd deze gedachtegang. Een blauw pak dat van top tot teen gevuld is met sponsoren trekt meteen de aandacht. Groot op de borst staat het er het logo van Royal A-Ware. Maar eigenlijk zijn de grootste aandachtstrekkers de twee dertienen die in chocoladelettergrootte geplaatst zijn op beide quadriceps. Beennummers! Uit het A-peloton! Dat is iets wat in Eindhoven nooit vertoond wordt.

De vaste klandizie begint zich langzaam zorgen te maken. Waarom rijdt hier iemand met een beennummer? Was er dit weekend geen marathoncup? Zou hij even een trainingskoersje rijden?Ongerust gaan de doorgewinterde masters alvast rekenen: Hoe hard moeten ze rijden om minder dan 10 keer gelapt te worden als hij alleen maar 31’ers gaat rijden? Zou er eigenlijk wel iemand kunnen volgen? Toch klopt er iets niet helemaal aan de verschijning van de mysterieuze nummer 13, want zijn hoofd lijkt niet op een van de bekende koppen uit de marathonploeg van Royal A-Ware. Desalniettemin is het duidelijk, de man met het beennummer is dé schaatster to beat.

Aan de start van de loze ronde blijft nummer dertien rustig achter in het peloton zitten. Die 400m (met aanloop) gaan in Eindhoven toch in zo’n 43 seconden, dus hij heeft nog alle tijd om zich naar voren te verplaatsen. Dan, in een perfect getimede Bergsma-iaanse maneuvre rijdt hij, nog geen 5 meter na het einde van de loze ronde, met een gigantisch snelheidsverschil langs de kop van het peloton. Door de dikke mist zag niemand de versnelling van achter het peloton aankomen. Het is koers!

Nu weet iedereen het zeker. Vandaag is het menens. Een drietal breekt uit het peloton achter hem aan en verdwijnt na hem in de mist. Na de eerste passage lijkt het ergste scenario uit te komen. De eerste van een zeer waarschijnlijk groot aantal 31’ers staat op het bord. Het zal niemand verbazen als er hierna nog ruim vijftig van die rondes volgen. Waarschijnlijk kan hij ook de laatste rondjes nog een beetje drukken, om zo met een aantal 29’ers te eindigen.

Ondertussen zit onze Emmeloordse langebaanschaatser, Tade Salverda, eigenlijk best lekker in de marathon. Hij heeft al wat kopwerk gedaan en vindt dat de rest ook wel wat werk mag verrichten. Hij geeft de kop af en sluit achteraan in de groep.

Misschien had hij beter geen kopwerk kunnen doen, want al snel gaat de achterdeur open. De heupen komen omhoog, het vallen gaat over in steppen, het afzetten in harken en het is gedaan met de koers. Ook een volgelopen onderrug helpt niet en Tade moet even een half rondje rechtop rijden. Niet veel later duikt er rechtsvoor het peloton uit de mist een gedaante op. Met de handen in de zij is het onmiskenbaar de Royal A-Ware rijder met beennummer dertien. Een golf van verbazing gaat door de groep heen. Zou hij gevallen zijn? Of waarschijnlijker, heeft hij met zijn krachten zijn brug kapot getrapt?

Een ding is zeker, uitpuffend vooruit krabbelend is hij een stuk minder angstaanjagend dan bij de start. En dit is dan ook het eerste moment dat de andere rijders hem in het gelaat durven te kijken. Dan glijden de ogen ook meteen naar het helmnummer dat hij heeft gekregen van de organisatie: nummer 53. Plotsklaps is het duidelijk. Er rijdt helemaal niemand van Royal A-Ware! Het is Tade die een nieuw pak bemachtigd heeft. De rust keert terug in het peloton en de wedstrijd heeft een standaard verloop. De kopgroep haalt het peloton 3x in en Tade eindigt in de 3e groep.

Volgende week weer. Koers.

PS: Dit is een karikatuur van het koersverloop in Eindhoven, Tade reed namelijk geen 31’ers (toen ik dit schreef dan). Groetjes, Menno