...

Hoe heurt het eigenlijk? Beenhaar

Door Stijn | Woensdag 29 mei 2019 | Crisis

Jullie hebben al mogen lezen over het lijntjes dilemma en hoe en op welke locatie de lijntjes eigenlijk gekweekt dienen te worden. Aangezien er nog veel meer ongeschreven wielerwetten bestaan, opent de crisis een nieuwe rubriek; Hoe heurt het eigenlijk? Deze keer brengen we een eeuwenoud dilemma aan het licht: beenhaar.

Gladde benen. Waar het voor een vrouw als volkomen normaal wordt ervaren vanaf hun 16e levensjaar, is het voor een man een donker en grijs gebied dat liever zo lang mogelijk ontweken wordt. Echter, schuif een fiets onder je reet en een helm op je kop en je bent ineens tot dingen instaat die je eerder niet voor mogelijk had gehouden.

Het scheren van de beenbeharing is in het prof peloton aan de orde van de dag. Veelal om de reden zodat de haren niet de wond gaan irriteren na een valpartij en door de vele uren op de massagetafel. Helaas is deze gewoonte doorgeslagen in het amateur peloton en is de sfeer ontstaan dat alleen renners met gladde benen een kans maken.

Iedereen is uiteraard vrij te bepalen hoe het beenhaar gedragen wordt, maar de redenen waarom lopen toch wel erg uiteen. Het eerder genoemde voordeel bij valpartijen wordt waarschijnlijk het vaakst genoemd. Echter, gegeven het feit dat de gemiddelde Isis renner vaker valt tijdens een zatte avond op Stratum dan op de wielrenfiets, ontkracht deze reden dan ook gelijk. Aangezien de kans klein is dat er na een rondje stoempen langs het kanaal een masseur aanwezig is en de kans nog kleiner is dat je enige weerstand zult ervaren van de aanwezige haartjes, kunnen deze redenen ook direct van tafel.

Voor het gemak leggen we de waarom vraag even aan de kant en stellen we de 'en dan' vraag. Dus, je hebt besloten je benen te scheren, wat wordt de coupe naar keuze, en misschien nog belangrijker, tot waar? Dit moet natuurlijk luisteren naar smaak van je wederhelft. Waar een wielrennende vriendin wellicht volkomen kan begrijpen dat jij je benen scheert, is dat voor de niet wielrennende dames toch een stuk lastiger te begrijpen. Een relatie vol plaatsvervangende schaamte vanuit haar kant is vervolgens het gevolg. Een regel die je hierin kan hanteren is het alles of niets principe. Je gaat natuurlijk niet je benen scheren tot de rand van je fietsbroek, dit zorgt slechts voor lachwekkende en wellicht vernederende slaapkamersituaties. Vind je alles eraf toch aan de heftige kant, dan is er altijd nog de mogelijkheid de benen te scheren tot aan de rand van de fietsbroek, om vervolgens verder naar boven te trimmen tot een mooie overgang. Ik kan succes in de slaapkamer niet garanderen, maar het schrikeffect zal toch een stuk minder zijn!

De dilemma's, de moeite, het eindeloze blijven scheren, de jeukende benen, de frustratie bij een vergeten scheermes, de ongecensureerde mening van een eventuele vlam, het wordt voor mij steeds moeilijker te begrijpen waarom iemand dit allemaal over zou hebben voor die iets strakkere looks op de fiets.

Meer stukjes van Stijn!

Log in om reacties te zien en plaatsen.