Mankes bij Amsterdam - Parijs!

Het is zover, zaterdag ochtend 16 juni, Amsterdam - Parijs staat nu echt voor de deur. Vreemd hoe het eerst zo ver weg leek. Mijn lichaam was al de hele week steeds onrustiger geworden, maar moest de explosie nog even inhouden. Of het de rust, de spanning of het koolhydraten stapelen was weet ik niet, maar de start kon me niet vroeg genoeg beginnen. Fysiek was ik er klaar voor, dat wist ik, maar hoe ga je al dat eten verwerken? Hoe ga je een hele nacht door fietsen? En de grote vraag van iemand met Mankes als bijnaam is: blijf ik heel? Met een tot de nok toe volgeladen auto met wielen en tassen op schoot kwam team Op Dreef tot het Eijnden (Joep en ik) met de volgploeg Anke en Ronald (vriend van Joep) aan in Amsterdam. Kai(ervaringsdeskundige van Lacustris) zei al lachend dat dit het rotste uur van heel de reis zou worden. Er is dan ook nog zoveel te doen! Naast omkleden en spullen pakken vooral eten, zeiken, schijten en repeat. Uiteindelijk was daar het verlossende startschot waar iedereen achter elkaar naar het kanaal stormde om een paar uur tegen de wind in te knallen. [u]http://www.essvisis.nl/fotoalbums/2000nieuweledenfotos/Ampa7-s.jpg[/u] Het is heerlijk hoe iedereen elkaar op aan het jagen is, want nu iedereen nog bij elkaar is wil je ze niet uit het zicht verliezen. Posities worden een beetje verwisseld, tempo's worden ingeschat, maar vooral andere routes en tussenstops zorgden ervoor dat je ineens alleen was. 4 teams lagen intussen al aardig voor op de rest, waar team Sonic (Rutger en Ron) en wij in strijd waren met Pelle en Luuk van Lacustris en een team van SKITS. Het was een beetje gissen of je voor of achter lag, maar soms kwamen we ineens een ander team of hun volgwagens tegen. Met een heerlijk zonnetje hadden we ineens Breda al bereikt met een snelheid van zeker 31 km/h. Dwars door Breda was misschien de kortste weg en als je stoplichten kon negeren misschien ook de snelste, maar al dat stoppen en draaien begon ons vooral te frustreren. Ook in België liepen de frustraties hoog op door verschrikkelijke fietspaden die je dwongen op de weg te fietsen en vervolgens door auto's te worden nagetoeterd, middelvingers te ontvangen en van je sokken gereden te worden. Ook in Antwerpen hadden ze besloten eens wat aan de weg te doen, maar dan ook meteen alles overhoop te gooien. Al dat keren en draaien afgewisseld met door mensenmassa's rammen was ook niet goed voor de gemoedsrust en de gemiddelde snelheid. Met een lekke band en een afgesloten brug, die we gelukkig te voet nog over konden, dachten we eindelijk de grootste problemen wel gehad te hebben. Goed dat we niet wisten wat er nog komen ging... Terwijl onze lieftallige volgploeg ons na 190km weer blij aan het maken waren met eten en drinken zagen we 2 teams langskomen. Rutger wisten we achter ons te liggen, dus we lagen vooraan! Nu we dit wisten moesten we snel de achtervolging in! Vol motivatie knalden we in fors tempo door, maar toen sloeg het noodlot toe... Valpartij! Een vaag kruispunt in combinatie met een ligstuurtje veroorzaakte een kop-staart botsing, waar vooral Joep gehavend was, maar gelukkig wel verder kon. Een groter probleem was mijn achterwiel, die een flink slag opgelopen had. Met de remmen open zetten en verder rijden kwam onze volgploeg achter ons aan met een reservewiel. Ware het niet dat de cassette vast zat en die niet gebruikt kon worden... Het wiel was daarvoor nog gewoon gebruikt, dus wat er mee gebeurd is weet ik niet. Maar toen eindelijk het kromme wiel er weer in zat kwamen daar ineens Rutger en Ron aan. Het balen dat ze ons bijgehaald hadden werd al snel omgezet in blijdschap, omdat we hun reservewiel mochten gebruiken! Met wat logistieke en technische uitdagingen werd het wiel uitgewisseld door de volgploegen en konden we verder op een goed wiel. Dan merk je ineens weer wat voor verschil dat maakt... [u]http://www.essvisis.nl/fotoalbums/2000nieuweledenfotos/Mampa2-s.jpg[/u] De avond begon in te vallen en we vonden nog wat tijd om plaatjes te schieten met de ondergaande zon in het prachtige Waalse landschap. Genieten! De Belgen wilden nog wel graag een duidelijke grens maken met Frankrijk. De laatste 3 km voor de grens hebben ze met een helikopter wat stenen naar beneden gegooid en dat was onze weg. In het donker over deze kasseien knallen met wat gevoelige billetjes was al wat minder, maar toen ik ineens een knal hoorde en abrupt stilstond was mijn liefde voor de kasseien snel verdwenen. De spaak was uit mijn voorwiel geknald en liet een net zo mooi slag als mijn achterwiel achter. Spaak maar vast getaped en weer zwabberend door naar onze avondmaaltijd stop. Ja, het was om 12 uur, na 300 km tijd voor een lekkere warme pasta en soep! [u]http://www.essvisis.nl/fotoalbums/2000nieuweledenfotos/Mampa3-s.jpg[/u] Met een volle maag en warme kleding vielen we het lange donkere deel van de nacht aan. Hier werd het voor mij steeds zwaarder, waar het voor Joep steeds makkelijker leek te gaan. Joep reed nog soepel op kop, waar ik half slapend achter hem aan reed. He kut, lig ik weer 20 meter achter... Het was mezelf in mijn gezicht slaan en van alles proberen om wakker te blijven, maar continu lag ik weer achter en moest ik er weer naartoe rijden. Het hielp ook niet dat mijn maag-darm stelsel zich steeds meer begon te verzetten, waardoor een koffie er ook echt niet in kon. Ook een poging tot een Dumoulin gaf geen verlichting, dus dan maar door kachelen. [u]http://www.essvisis.nl/fotoalbums/2000nieuweledenfotos/Mampa4-s.jpg[/u] We gingen nog steeds in een lekker tempo, maar onze goede verlichting was ook in het vizier gekomen van 2 jagers. Als uit het niks kwamen Pelle en Luuk opduiken. Daar konden we natuurlijk niet voor afhaken en ons tempo werd ook opgeschroefd. Zeker toen we een klimmetje op reden werd het koers. Om en om werd er met krachten gesmeten, tot bij mij het limiet wel echt bereikt was. Met lampjes die steeds verder weg reden begon het langzaam aan toch licht te worden en kwamen we dichter bij Parijs in de buurt. Het beste was er al wel af, zeker na die krachtsinspanning, maar we wisten al dat we het zouden halen. Gelukkig was het in de vroegte nog druk over de grote autowegen richting Parijs. Waar andere teams met bescherming van de volgwagen doodsangsten uitstonden konden wij prima Parijs binnenrijden. Dan kom je er wel achter wat een enorme wereldstad het is, want vanaf de buitenwijken tot de Eiffeltoren ben je nog zeker 15 km over allemaal kruisingen heen en het crossen. Maar uiteindelijk waren we na deze lange, helse tocht aangekomen in Parijs! [u]http://www.essvisis.nl/fotoalbums/2000nieuweledenfotos/Mampa5-s.jpg[/u] Gelukkig hadden wij bedacht dat we dit gevierd moest worden met bubbels en hadden we het goed geheim weten te houden voor de volgploeg! Vooral leuk dat de volgploeg hetzelfde had bedacht en de organisatie blijkbaar ook voor elk team een flesje had ingekocht. Zo stonden we dus met 3 flessen bij de Eiffeltoren op de vroege ochtend en voelde ik het al hangen na het kleine bodempje dat overgebleven was. Het was echt een ongelofelijke ervaring, die we niet snel zullen vergeten! Het was niet zonder slag of stoot, wat het misschien nog wel epischer maakt voor ons. Vooral de volgende dag in Parijs staan was een onwerkelijk gevoel. Het is nog steeds nagenieten en het smaakt gek genoeg naar meer. Of het nog een keer Amsterdam - Parijs zal worden weet ik niet, maar ik zie mezelf in ieder geval nog eens zo'n uitdaging aangaan! En mocht je zelf twijfelen het te doen, zeker doen! [u]http://www.essvisis.nl/fotoalbums/2000nieuweledenfotos/Mampa6-s.jpg[/u]