Erfurt: Guten Morgen, Sonnenschein!
Door Anke | Zaterdag 27 januari 2018 | Crisis
De Crisis redactie heeft heeeel lang niets meer van zich laten horen. En ook nu maken we het onszelf erg makkelijk. Dit redactie stukje is namelijk geschreven door een lieftallige Lacustriaan. Wij zitten nog even in een zware dip aangezien onze lieve Stijn naar China gaat en we daardoor zijn creatieve inspiratie voor de Crisis zullen missen.
Door Camiel (Lacustris)Lacustris gaat traditiegetrouw samen met de Eindhovense techneuten van Isis op trainingskamp. Ook deze kerstvakantie reisden 36 rode en blauwe fanatiekelingen de grens over - in busjes die deze keer wonderwel heel bleven. De bestemming: Erfurt, hoofdstad van Thüringen en thuisbasis van de roemruchte kampioene Gunda Niemann-Stirnemann, wier naam dan ook prominent op de plaatselijke ijsbaan prijkt.
In het programmaboekje had de commissie mij als "spion" aangemerkt - ongetwijfeld een verwijzing naar mijn positie als rood-groene dubbelagent, maar het had voor mij nog een extra lading: ik was als enige Luusters-redacteur aanwezig (de Luusters is het clubblad van Lacustris). De belangrijke taak om het verhaal van deze reis, inclusief rare uitspraken en sappige roddels, aan het thuisfront over te brengen lag dan ook helemaal op mijn schouders. Zie hier het resultaat.
Hoewel de glühwein en Schulti's rijkelijk vloeiden, draait een trainingskamp natuurlijk in de eerste plaats om trainen. En trainen deden we, twee keer per dag, tot we ieder reclamebord op Gunda's ijsbaan in onze dromen konden zien. Halverwege de week mochten we onze vorderingen zelfs in een wedstrijd laten zien. De term "PRfurt" werd hierbij gedeeltelijk waargemaakt: sommigen zagen PR's sneuvelen, anderen slechts ambities... In elk geval was de drie kilometer, verreden onder luide aanmoediging van de uitfietsende sprinters, een mooie spectaculaire afsluiter. Waar bijvoorbeeld Mannes deze met vertrokken gezicht reed, kon er bij Jasper een vette grijns naar de fans en zelfs een ererondje vanaf.
Dit spektakel ging helaas voorbij aan de grootste pechvogel van het kamp: onze lieve Eline, die geveld werd door het norovirus en twee dagen in een doodsaai Duits ziekenhuis moest doorbrengen ('voelde als een week,' volgens Eline). Er kwam regelmatig een delegatie langs om haar bij te praten en samen spelletjes te doen, maar het was natuurlijk alsnog gigantisch balen.
Al bleef zulke heftige fysieke ellende de andere deelnemers bespaard, mentaal was het voor velen een zware week. Blessureleed, pijnlijke confrontaties met ex-geliefden, en het continu met 36 mensen op elkaars lip zitten trokken een zware wissel op de gemoederen. Het leidde tot huilbuien op de ijsbaan - zoveel dat ook Kai tijdens zijn afsluitende conference niet om dit onderwerp heen kon - en geëmotioneerde gesprekken diep in de (nieuwjaars)nacht. Ook uw verslaggever was niet altijd tegen de druk in deze sociale snelkookpan bestand, maar ik ben er sterker uit gekomen en dat wens ik alle anderen ook van harte toe.
Hoofdtrainers Martien en Henk, met hun decennia aan levenservaring bakens van stabiliteit, moeten het allemaal hoofdschuddend hebben aangezien. Van een generatiekloof moesten zij ondertussen niets weten: ze bleken op én naast het ijs echte gangmakers, die vlijmscherp uit de hoek konden komen - bijna net zo scherp als Kais schaatsen na een slijpbeurt van twee uur.
Een andere glansrol was weggelegd voor kersverse Lacustriaan Anna, die als geboren en getogen Erfurtse een thuiswedstrijd speelde. Gewapend met een rood-wit-blauwe beschermer leidde ze ons rond langs de mooiste plekjes van haar stad. Na trainingen kletste ze ontspannen bij met haar oude maatjes van de plaatselijke baanselectie. Het was leuk om haar zo in haar element te zien, maar culturele misverstanden waren er natuurlijk ook: zo dreef ons typisch Hollandse gepuzzel met de rekening bij een Konditorei haar tot de rand van een zenuwinzinking. (De uitbaatster van het etablissement raakte ook nogal overstuur van zo'n grote groep hongerige klanten; gelukkig kreeg ze uiteindelijk een zeer on-Hollandse fooi voor haar moeite.)
Op haar beurt deed Anna wat wenkbrauwen fronsen met haar keuze voor een Vietnamese karaokebar als locatie om het nieuwe jaar in te luiden. Nadat we van de schrik waren bekomen, sloeg de stemming echter al snel om en werd Oudjaarsavond het muzikale hoogtepunt van de reis. Bulderende bassen en dartele sopranen galmden mee met de foutste hits van drie taalgebieden: Engels, Duits en Nederlands.
Enkele minuten voor middernacht spoedden we ons naar buiten, waar met veel geknal en geknuffel de jaarwisseling werd gevierd. Ook in andere opzichten was dit kamp een knallend begin van 2018. We gaan het nieuwe jaar in met de ijzers en de schaatstechniek bijgeslepen, met de vriendschapsbanden aangehaald of nieuw gesmeed - een betere (massa)start kun je je eigenlijk niet wensen. Ik voel gewoon dat dit een topjaar wordt. Nichts hält uns am Boden!
P.S.: Eén minpuntje moeten we nog wel aantekenen. Hoewel sommige Isis-dames bewonderenswaardig fanatiek waren in hun koppelpogingen - tot het toedienen van doping en het moedwillig saboteren van bestaande relaties aan toe - is er, voor zover uw verslaggever ter ore gekomen, geen enkele keer geregeld. Dat moet volgend jaar echt beter, jongens!