Lacustris over Zakopane

Gisteravond vond de Zakopane Reunie plaats in Nijmegen. Hieronder staat nog een impressie hoe de Mascotte (Gerris) van Lacustris het vond om met ons op kamp te gaan. Vooraf aan de borrel heb ik als trainingskampcommissie nog een korte evaluatie gehad over dit geweldige kamp en hoe we volgend jaar alles in gaan delen. Want ook dan zal er een (nieuwe) commissie gevormd worden met leden van Lacustris om opnieuw met hun naar het buitenland te vertrekken. Gisteravond werd er teruggekeken op een koud, zwaar, vermoeiend maar vooral KEI gezellig trainingskamp. Onder tromgeroffel...... werd de AfterMovie voor het eerste getoond. Vanaf nu zichtbaar op de Isis facebook. Er werden weer verschillende biertjes geatt. Bijgepraat over schaatsprestaties, PR's, verenigingen, roddels, studie dingen en uiteindelijk werd de borrel afgesloten in de Fuijk in Nijmegen. Hier een beetje hutje mutje opgepropt op elkaar staand kun het nieuwsjaarfeestje opnieuw beleefd worden. Deze keer WEL met Mannes en met diverse Speciaal Biertjes. De avond ging voort en voort en opeens was het bijna 4 uur en is tijd om bij diverse Lacustrianen een bedje op te zoeken. Lees vooral nog even door voor de Zakopane impressie van Lacustris. [u]http://www.essvisis.nl/fotoalbums/2000nieuweledenfotos/zakapone after borrel-s.jpg[/u] Lieve Isisianen, Sommigen van jullie kennen mij misschien nog niet, dus ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Gerris Lacustris en ik ben de mascotte van NSSSV Lacustris, jullie Nijmeegse zusje. [u]http://www.essvisis.nl/fotoalbums/2000nieuweledenfotos/Gerris-s.jpg[/u] Tot voor kort kende ik Isis ook niet zo goed, maar in december mocht ik met Lacustris en Isis mee op trainingskamp. In mijn 8-jarige leven heb ik al heel wat trainingskampen meegemaakt, maar deze keer was het toch wat anders, en niet alleen omdat Isis mee was. Toen we begonnen aan de lange busreis vanuit Nijmegen was ik nog in de veronderstelling dat we zoals altijd zouden afreizen naar Collalbo; dat mooie Noord-Italiaanse dorpje dat ik inmiddels op mijn duimpje ken en waar ik al vele avonturen beleefd heb. Naarmate de reis vorderde en de plaatsnamen op de borden langs de snelweg steeds moeilijker leesbaar werden en tolwegen ineens betaald moesten worden met sletties, begon ik te vermoeden dat we ergens anders beland waren. En gelijk had ik. We bleken op weg te zijn naar Zakopane! In Polen! Ik vind het altijd leuk om nieuwe plekken te ontdekken dus ik kon niet wachten tot we er waren! Maar plots leek alles mis te gaan toen Mark een telefoontje kreeg van Monique: negen Lacustrianen waren gestrand met een kapotte bus op honderden kilometers van de eindbestemming. Dat is natuurlijk precies zo'n moment waarop je blij bent om een stel technische studenten uit Eindhoven in je reisgezelschap te hebben.. Helaas bleek al gauw dat team Isis de rampplek uren eerder al voorbij gescheurd was en dus niet kon helpen. De kapotte bus moest worden weggesleept en Justine en Monique hebben de nacht moeten doorbrengen in een hotel in Wroclaw terwijl de rest met het openbaar vervoer verder reisde. 's Nachts kon ik niet zo goed slapen, omdat het beeld van die twee meisjes in die grote vreemde stad alsmaar door mijn hoofd spookte. Tot mijn grote opluchting bereikten ook zij de volgende avond Zakopane en toen ik achteraf hoorde dat ze het in Wroclaw eigenlijk best leuk hadden gehad, werd ik zelfs een beetje jaloers dat ik daar niet bij geweest was. Goed, eindelijk was iedereen dus in Zakopane en kon de pret beginnen. Natuurlijk werd er geschaatst, heel veel geschaatst. Al snel kwam ik erachter dat jullie bij Isis minstens net zo dol zijn op schaatsen als mijn vriendjes en vriendinnetjes uit Nijmegen. Niet één, maar twee keer per dag stond de groep op het ijs van Tor Cos om veel rondjes te rijden. Ik zag dat de meesten goed hun best hebben gedaan en veel geleerd hebben, een enkeling moest de strijd vroegtijdig staken. Er werd zo nu en dan flink geklaagd over spierpijn en vermoeide benen, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Tussen het trainen door werd er koffie gedronken en taart gegeten, want alle kerstkilo's die je eraf sport, moet je natuurlijk ook weer erbij eten. Of was het nu juist andersom? De taartjes smaakten in elk geval goed. Ook 's avonds in het hotel was er van alles te doen. Er was tijd voor spelletjes, pubquizzen, Ranking the Skater (maar daar hebben jullie vast al genoeg over gehoord). Anderen keken films, wisselden roddels of sterke verhalen uit onder het genot van een Schultie - ik hoefde me geen moment te vervelen dus! Er was wel één probleempje. Naarmate de week vorderde, begon de thermometer op mijn balkon steeds lagere temperaturen aan te geven, tot ver, ver onder nul. De schaatsers lieten zich niet kennen, trokken gewoon nóg meer lagen kleding aan en trainden dapper door bij -13 graden, maar een Hollandse aap als ik is - zelfs met wollen muts en trui -niet bestand tegen zulke temperaturen.. Dus besloot ik maar zoveel mogelijk binnen te blijven. Op woensdag waagde ik me toch nog even naar de ijsbaan om de aanwezige Lacustrianen (en vooruit, ook de Isisianen) naar de finish te schreeuwen tijdens hun wedstrijd over 500 en 1000 meter. Ondanks de vreselijke kou wisten Aukje en Paul te winnen; ik was, zoals je zult begrijpen, apetrots! Nu vraag je je af, krijgen ze dan nooit genoeg van schaatsen? Toch wel! En daarom was er ook tijd voor toeristische uitstapjes, zoals een bezoek aan Auschwitz of een dagje Krakau. Een paar fanatiekelingen hadden wel zin in een keer iets anders dan schaatsen, maar dan het liefste toch iets waar je een beetje moe van wordt. Dus besloten ze een berg te beklimmen, want die heb je daar in Polen ook. Ik had graag meegewild maar in de wandelgangen ving ik op dat er plannen gesmeed werden om mij in de bergen achter te laten. De gedachte alleen al! Ik ben die middag dus maar veilig ondergedoken in de kamer van onze voorzitter, onder grote stapel kleren. Voor zover ik gehoord heb, was het een erg spannende en voor sommigen levensgevaarlijke tocht, maar wel met prachtig uitzicht. Zoals jullie en ik wel weten, bouwen schaatsers ook maar al te graag feestjes; en dat kwam mooi uit, want op donderdag was het oudejaarsavond! Rond een uur of 11 vertrok de groep richting het uitgaanscentrum van Zakopane. Ikzelf heb me buiten het feestgedruis gehouden; de vorige keer dat ik op een Lacustrisfeestje aanwezig was, verloor ik namelijk mijn broek en één van mijn pootjes en werd ten slotte ontvoerd en daar heb ik nog steeds nachtmerries van. Maar goed, ik heb gehoord dat het een leuk feestje was waarbij de drank rijkelijk vloeide, de groep heeft laten zien dat ze behalve sportief ook erg muzikaal zijn en een aantal Lacustrianen en Isisianen elkaar nóg beter hebben leren kennen. Niet lang na Oud & Nieuw was het alweer tijd om huiswaarts te keren. De week werd in stijl afgesloten met een diner in een sfeervolle sportbar. Ook ik mocht mee op pad en op de terugweg mocht ik zelfs in een paardenkoets terug naar het hotel. Dat was misschien wel het hoogtepunt van de week! Terug in het hotel werden de laatste spullen bij elkaar geraapt en werd er afscheid van elkaar genomen.. en toen gebeurde het! Ik had mezelf de hele week zo goed verdedigd, maar op het allerlaatste moment werd ik toch nog gegrepen door de enige aanwezige koe! En zo eindigde het trainingskamp van Lacustris voor mij net als vorig jaar in Wageningen. Desondanks was het weer een fantastische week. Ik vond het leuk om Isis eens wat beter te leren kennen en wil jullie dan ook namens Lacustris bedanken voor de gezellige tijd. Ik vond het gisteren erg leuk om iedereen weer terug te zien en herinneringen op te halen tijdens de after-Zakopane-borrel op vrijdag 19 februari in mijn eigen mooie Nijmegen! Liefs, knuffels, en heel veel rode groetjes van Gerris De Zakopane-aftermovie is te zien via deze link: [u]https://www.youtube.com/watch?v=7W224A_vT78&feature=youtu.be[/u]