Wielerkamp: La Baraque Michel

Het was Hemelvaartsdag en op de vroege ochtend had Eindhoven weer last van het vreemde fenomeen dat er allemaal studenten op racefietsen aan kwamen zeulen met flinke tassen, matjes, slaapzakken en natuurlijk een berg koersvoer. Het was weer tijd voor het Wielerkamp van Isis! Nadat alle ballast ingeladen, het materiaal geïnspecteerd en er ingecheckt was kon de trein naar Maastricht volgeladen worden met fietsen en begon de lange reis richting het mooie hooggelegen Xhoffraix. Een lange treinreis verder waarin Frits eens te meer te horen kreeg dat hij te hard praatte kon er begonnen worden aan het eerste deel van de fietstocht. Daar kwam Janiek er tot haar spijt snel achter dat er dit weekend veel hoogtemeters gemaakt gingen worden, want de heenreis was al dan niet zo steil als de Ardennen zeker niet vlak. Op een paar kleine klimmetjes werden elkaars benen al getest, maar nog wel in het achterhoofd houdende dat er nog meer geklommen moest worden. De etappe van deze donderdag had namelijk een aankomst bergop op de verschrikkelijke, lange, steile killer van een berg de Baraque Michel. Gelukkig kon er kort na de helft van de route gepauzeerd worden op een mooi zonnig terrasje in het altijd gezellige Duits sprekende Eupen. De dit jaar wel meegekomen dames eisten snel hun plaatsen in de zon op en er kon na twijfels over een lekker witbiertje of toch maar een cola genoten worden van het eerste terras van het weekend. De tocht was nauwelijks weer begonnen of daar was hij al. Langzaam maar zeker greep hij in de benen en al snel brak het peloton in kleine groepen. De kopgroep was al snel niet meer in zicht en voor de achtervolgers zat er niks anders op dan de sterke mannen Rens(aka Lens Armstrong) en Mannes op kop te zetten om dit akelige ding op te komen. Nadat Mannes zijn groepsgenoten liet geloven dat ze er bijna waren en er een beultempo opgezet werd viel ook deze groep uit elkaar, maar druppelden uiteindelijk allemaal een voor een aan bij de kopgroep, die hem al lang getrotseerd hadden. Een kleine rustige afdaling verder kwam iedereen aan op locatie, waar de auto met spullen al klaarstond. Voor een deel was het genoeg geweest en kon er gerust worden voor de komende dag. Maar een aantal waaronder de autorijders besloot nog een klein tochtje te maken in de steile, heuvelige buurt. Daar werd gelijk stevig geklommen met percentages van 20% en Rachelle kwam er al strijdend op het buitenblad achter dat ze toch wel lichter kon schakelen. Nadat er weer afgedaald kon worden van, volgens een lokale bewoner, de steilste klim van de Ardennen kon er ook door deze helden gerust en gegeten worden. Nadat grote hoeveelheden pasta naar binnen waren gewerkt verzorgden Paul en Frank het kampvuur waar de verbaasde commissieleden bedankt werden door een heel scala aan cadeaus van zonnebrillen, marshmallows en zelfgemaakte lekkernijen. Er werd genoten van een welverdiend biertje of wijntje en beëindigde een geslaagde eerste dag. Liefs, Mannes