Col de la Redoute

Door Rens Smal Col de la Redoute Na ongeveer 45 km in de benen met een licht zonnetje begonnen wij met 11 van ons en 5 van Softijs aan de beklimming van Col d la Redoute, de befaamde berg van Luik-Bastenaken-Luik en Phillipe Gilbert. Onderaan de berg, waar de weg vol geschreven was met Phil raakte Frits, Tim Broers, Bram, Sven en Leon al verwikkelt in een wilde strijd, wie zal er als eerste boven komen en wordt de man van de Redoute. Ik ver achter de snelle mannen, maar in het wiel bij Richard,Tim Sweep en Mannes, zie na een paar honderd meter klimmen een bocht verschijnen. Frits sprint als een jonge hond met een enorm tempo op de bocht af zonder te weten hoe lang de klim nog zal zijn, de andere kunnen hem niet volgen, maar na die bocht, een muur, een stuk van 400 meter met een stijgingspercentage van 20%. De andere naderen hem snel en vormen weer een kopgroep. Zelfs in het wiel bij Mannes en de ketting op het binnenste blad van mijn trippel heb ik het zwaar om boven te komen. Maar ik ga vooruit, rechts haal ik Jelmer in, die gestaagd doorfietst met zijn zware tandwiel verhouding en het waarschijnlijk nog zwaarder moet hebben dan ik. De weg vlak iets af, even op adem komen. Maar dan weer een bocht, het zal toch niet nog een keer zo hard stijgen als hiervoor? De kopmannen zijn inmiddels vlak voor die bocht, na die bocht nogmaals een stuk van 800 meter met een enorm stijgingspercentage. Bram en Tim hebben overgenomen en schieten de berg op. Ik heb inmiddels ook de bocht gepasseerd en zie dat Mannes het zwaar heeft. De eerste honderd meter gingen nog redelijk daarna, pijn in de boven benen. Na drie honderd meter klimmen wordt het Tim Sweep en Mannes te veel en zij komen bijna tot stilstand, ik haal ze in. Boven aan de klim is er discussie, waar eindigt deze berg, is dat bij het bankje of moeten we nog een stuk? Bram en Tim Broers fietsen door terwijl Frits, Leon en Sven hijgend tot stilstand komen. Het eind is voor mij bijna inzicht, ik moet op mijn trappers staan om nog vooruit te komen en met de laatste energie in mijn benen trap ik naar de top. Na een paar minuten rust, wachtend op de andere en met een enorm trots gevoel dat we de berg beklommen hebben, zijn we door gefietst naar boven. Daar stonden Tim Broers en Bram al te wachten beide claimend dat zij de mannen van de Redoute waren. Bram had Tim op de laatste meters van de beklimming nog ingehaald en kroonde zicht tot winnaar. Eerlijk is eerlijk na het punt waar we stopte moesten we nog een stuk klimmen dus er kan gezegd worden dat dat het eind punt van la Redoute was. Boven op de berg nog even nagepraat over hoe stijl de berg wel niet was en daarna zijn we doorgefietst om nog verschillende bergen te beklimmen maar niet één was zo heftig als la Redoute!