Het nieuwe seizoen door Bob Hille

Het is niet eenvoudig om aan het begin van het seizoen, op verzoek van Pieternel en Wouter, iets te schrijven voor de crisis. Zeker niet als mijn broertje Jos al direct een prachtig verhaal op papier zette. Maar vooruit. Nog net voordat het IJssportcentrum de deuren weer opent voor het publiek is er nog wel even tijd voor wat letters op papier. In mijn geboorte plaats, Landsmeer, in het hart van Waterland, draaide alles om en rond het water. Men leefde er van, moest er rekening mee houden en maakte de kinderen er bang voor. Maar het had ook op iedereen een grote aantrekkingskracht. Niet alleen water in vloeibare vorm, maar ook als water in de vaste vorm. Als de sloten in de winter bevroren waren, ik heb het idee dat dat elk jaar zo was, trokken we er op uit, land over zand, dat wilde zeggen hard lopen over ijsschotsen en over stukjes land, op naar school. Schaatsen, een enkele keer, maar meestal hadden we de sloten rond ons huis al stuk gemaakt voor dat het ijs ons kon dragen. In mijn middelbareschooltijd begon ik wat te schaatsen, hoewel echt schaatsen mocht je dat niet noemen. Lol maken op de schaats, met veel vrienden en vriendinnen en af en toe een tochtje rijden. Ik woonde al vele jaren in Nuenen toen ik samen met een aantal collega s naar de ijsbaan ging om daar echt te leren schaatsen. Ook toen was jolijt en heisa en iets doen aan lichaamsbeweging de voornaamste reden. Ik kreeg er echter steeds meer plezier in en werd fanatiek. Op 11 maart 1992 ontving ik mijn eerste diploma op de kunstijsbaan Eindhoven. Ieder jaar weer kwam ik terug om mijn techniek wat te verbeteren en herinner me nog instructeurs die les gaven en deel uitmaakten van de schaatsselectie van Isis. Eindjaren negentig werd ik gevraagd om instructie te gaan geven op het IJssportcentrum. Ik had alle tijd gezien ik genoot van mijn pensioen. Na het geven van een schaatsles en het ondergaan van een theoretische toets werd ik aangenomen. Dit was het begin van een nieuwe carrière. In 2006 vroeg men mij of ik er iets voor voelde om training te geven bij Isis. Ik had natuurlijk de Isis vrouwen en mannen vaak zien schaatsen maar vroeg even bedenk tijd. Was ik wel de man om de toppers op het ijs nog iets te leren? Gelukkig, Jeroen Smeets maakte duidelijk dat er bij velen nog veel gedaan moest worden om je topper te mogen noemen. Het eerste jaar mocht ik proberen de C- rijders naar een hoger niveau te begeleiden. Tijdens mijn training is de rode draad dat de techniek van het schaatsen een middel is maar geen doel. Iedereen kan een bepaalde stijl ontwikkelen die hem of haar het meeste resultaat of rendement oplevert, uiteraard met inachtneming van de mechanische principes. Heel belangrijk is dat een ieder plezier heeft in het schaatsen en alles wat daar bij hoort. Het steeds opnieuw zoeken naar oefeningen en hulpmiddelen is een uitdaging en bezorgt mij veel plezier tijdens de trainingen op dinsdag en donderdag. Haal de noren uit de kast en zoek je thermobroek maar op want dinsdag en donderdag om half zeven schaatsen we weer buiten op de 400 meterbaan. Met veel plezier zal ik dit jaar de D groep onder mijn hoede nemen. Natuurlijk mag je voorzichtig het ijs betreden, bang het schaatsen verleerd te zijn. Aarzelend worden de eerste meters gemaakt, maar zeker zonder vallen en opstaan en dan We gaan er tegen aan. Samen met onze vrienden van de E groep laten we zien dat door iedere week terug te komen naar het IJssportcentrum, wij de toppers een poepje laten ruiken. Schaatsen is altijd een feest. Na afloop van de training met rode wangen van de geleverde inspanning naar een kop warme chocolademelk met slagroom. Dus, kom allemaal en doe de schaatsen onder voor een knoert harde training en de warme chocolade natuurlijk. Tot op het ijs, Bob [u]http://www.essvisis.nl/fotoalbums/2000nieuweledenfotos/Bob-s.jpg[/u]