Column: Verliefd

Als echte topsporter ben je verliefd op je materiaal. Een wielrenner omhelst zijn fiets na een overwinning, een schaatser masseert zijn schaatsen tijdens het slijpen en een voetballer knuffelt de bal als hij de winnende goal heeft gemaakt. Als echte topsporter weet je dan ook altijd waar je geliefde materiaal is en hoe het zich die voelt. Echte topsporters weten ook dat als je het materiaal genoeg liefkoost, je ook heel veel liefde terug krijgt van je materiaal doordat je met de liefdelijke samenwerking naar ongekend hoge prestaties kunt stijgen. Soms gaat het echter wel eens fout in de relatie tussen echte topsporters en hun materiaal. Op de WK-sprint in Calgary afgelopen Januari, was de Canadees Muncef Ouardi zijn schaatsen kwijt. Wat bleek; Ouardi had graag in het vliegtuig op weg naar Calgary een stoel naast zich gereserveerd voor zijn geliefde schaatsjes, maar omdat deze schaaatsjes er nogal gevaarlijk en vlijmscherp uitzagen, moesten ze mee in het bagageruim. Zijn lief was dus jammerlijk uitgeleverd aan vreemde barbaarse bagageinladers. Deze wrede mannen vonden Ouardi’s lief zo mooi dat ze er net iets te lang naar bleven kijken en aldus vergaten ze in het vliegtuig te laden. Ouardi stond dus zonder schaatsen aan de start, maar wist dat zijn eigen schaatsen zo veel van hem hielden, dat hij in een overmacht situatie best eens vreemd mocht gaan op zijn oude schaatsen. Met zijn gedachtes bij zijn zielige verdwaalde schaatsen reed hij daar toch mooi een aantal PR’s bij elkaar. Afgelopen vrijdag nog tijdens de E3-prijs Vlaanderen reed Cancallara op een kasseienweggetje lek. Hij stond stil langs de weg en juist op dat moment zag Cancallara Barredo met een rotvaart uit de bocht komen. Cancallara beschermde zijn geliefde voorwiel met zijn eigen leven en door deze heldendaad verloor hij even het bewustzijn. Een paar seconde later kwam hij weer bij en het eerste wat hij deed was pijlsnel op zoek gaan naar zijn voorwiel. Een onverlate Vlaamse wielertoerist had echter van dit moment gebruik gemaakt om dit wiel te stelen in de hoop dat hij net zo snel zo kunnen fietsen op Cancallara’s wiel. Gevolg was dat Cancallara op reservemateriaal niet ook maar in de buurt van een overwinning kwam en de Vlaamse wielertoerist in het holst van de nacht nog steeds probeert de oude Kwaremont fietsend boven te komen, zoals Cancallara daar altijd vliegt. De wielertoerist moet echter nog steeds voet aan de grond zetten, want de liefde voor zijn materiaal ontbreekt gewoon. Zoals ik al eerder noemde, weet je bij een liefdevolle materiaalrelatie altijd hoe je materiaal zich voelt en waar het zich bevindt. Het lijkt dan ook haast onmogelijk dat als je gaat proberen om het clubrecord 10 km aan te vallen op de locatiedopingbaan Heerenveen; je tijdens de lange treinreis hier naar toe, niks in de gaten hebt en pas tijdens het uitpakken van je tas erachter komt dat je je schaatsen mist. Weg overwinning, weg kans op clubrecord. Rik toch; de liefde voor je schaatsen is duidelijk over, ga toch fietsen!