New Kid in Town?

We kijken er tegenwoordig al niet meer van op, een ‘Van der Poel’ die uitblinkt in de sport die hij beoefent. Echter wel als de persoon in kwestie een Zweed blijkt te zijn, van voornaam Nils heet en zich op ijzers begeeft in plaats van een fiets. Hoewel het alweer even geleden is wil de Crisis redactie zijn prestaties op het wereldkampioenschap afstanden niet ongestoord voorbij laten gaan.

Ik denk dat Nils van der Poel voor meer Isisianen als een totale nieuwkomer indruk heeft gemaakt op het afgelopen WK afstanden, echter loopt de zweed al een aantal jaren mee in het prof schaatsen. Toen we met zijn allen in 2018 op de banken van de Coolste Baan van Nederland stonden om Patrick Roest te kronen als wereld kampioen allround, liet Nils van der Poel al een tipje van de sluier zien. Hij pakte in een wedstrijd gedomineerd door de val van Sverre Lunde Pedersen en de tegenvallende prestatie van Sven Kramer het goud op zijn favoriete afstand, de tien kilometer. Nu bijna 3 jaar later doet hij het kunstje weer rustig over maar nu wel vol in de spotlights.

Waar menig top sporter de smaak te pakken zal hebben laste Van der Poel, met zijn eerste gouden plak bij de senioren op zak, een pauze in van 2 jaar. Hij ging het leger in en richtte zich op zijn studie om vervolgens een comeback te maken, alles onderdeel van een groter plan. Mede door zijn comeback eindigde dit keer het kampioenschap voor Roest in een deceptie met weer geen gouden plak op een individuele afstand. Van de zijkant moest hij aanschouwen hoe zijn 6.10 op de vijf kilometer niet was opgewassen tegen de 6.08 van Van der Poel en hoe dezelfde persoon 4 ritten voor hem een wereldrecord (!) op de tien kilometer schaatste. De comeback van Van der Poel was imponerend en doet filosoferen over wat er volgend jaar wel niet mogelijk kan zijn in Peking.

De Kleinzoon van een Groningse opa die is geboren in het pittoreske Trollhättan in Zweden is op zijn minst opmerkelijk te noemen, zowel buiten als op de baan. Zijn trainingsmethoden gaan tegen alle wetten in en aan zijn typerende stijl van schaatsen valt technisch nog wel wat te schaven. Waar zijn concurrenten tijdens trainingen voor de tien kilometer een wat meer spaarzame benadering genieten, rijdt Van der Poel ronde totalen die menig wenkbrauw doet fronsen. Hardlopen is 1 van zijn steunpilaren en ook dit moet extreem, een marathon werd 100 kilometer om zich uiteindelijk zelfs te wagen aan een ultra marathon. Zijn filosofie, de pijn opzoeken en grenzen verleggen, en dat grenzen verleggen is volgens mij wel gelukt. Buiten de baan is Van der Poel een heuse allemans vriend. Hij is relaxed tijdens zijn interviews, is niet te beroerd voor een lolletje en blijft inspireren.

Met de opmerkelijke infiltratie van de veldrijders Mathieu en Wout in het wielerpeloton werden ook wetten gebroken en begonnen ploegen zich af te vragen of een ander winterseizoen draaien geen meerwaarde heeft. De gelijkenis tussen de twee Van der Poelen lijkt mij duidelijk, met ongeveer een zelfde uitwerking. Ik denk niet dat het nu bij andere ploegen tot nieuwe trainingsmethoden gaat leiden, al moet er wel echt een tandje bij, maar het betekent wel dat er met het oog op Peking een nieuwe (oude?), inspirerende en vrolijke concurrent voor de Nederlandse schaatsers rond schaatst.